Stilletjes ons huisje voorbij

Als kind was Sinterklaas avond voor mij echt het feest van het jaar. Wekenlang zette ik elke avond mijn schoen bij het raam en zong ik plichtsgetrouw elk liedje dat ik kende. 'S nachts kon ik dan niet slapen en lag ik gespannen te luisteren of ik wat hoorde. Kon dat misschien het paard van Sinterklaas zijn op het dak? Was die schaduw van een Piet die keek of ik al wel in bed lag? Was dat gerommel in de gang één van de katten of was dat Sinterklaas? Zouden ze mijn wortel voor het paard wel vinden?

Als Sinterklaas dan eindelijk naar ons dorp kwam stonden ik en mijn beste vriend Tim vooraan in de rij, om na afloop urenlang te discussiëren of dit nou de Echte Sinterklaas was, of toch gewoon een hulp Sinterklaas. Tja, wat voor een kind al niet belangrijk is hè?

Vandaag de dag vind ik Sinterklaas nog altijd fantastisch, maar echt vieren doen ik en mijn man niet meer. Tenminste, elk jaar weer verwachten we dat de goedheiligman ons dit jaar toch echt te oud vindt en zijn tijd liever besteed aan al die schattige kinders die wel braaf voor hem zingen. Niets is echter minder waar. Ook dit jaar stond er weer een goed gevulde tas met cadeaus voor de deur.

Dank u wel Sinterklaas!