Ik weet dat het winter is als...

Het is soms nogal een discussie wanneer de winter nou echt begonnen is. Meteorologisch begint de winter op 1 december (de maanden december, januari en februari zijn hierbij de wintermaanden), astrologisch begint de winter dit jaar op 22 december en volgens de Ieren is 21 december het midden van de winter (rare Ieren). Ik weet echter feilloos wanneer de winter is begonnen, en wel om de volgende redenen.

Op mijn werk verkoop ik meer liters Anti-vries dan brandstof
In de winter is dat spul echt niet aan te slepen, je valt echt stijl achterover als je ziet wat we per dag binnenkrijgen als het een keer flink gesneeuwd heeft. Niet alleen het magazijn bouwen we vol met dozen, ook in de shop stapelen we vrolijk verder. Dat de klanten bijna struikelen over hetgeen dat ze zoeken, dat nemen we dan maar voor lief. Tja, we moeten het ergens neerzetten he?

Het KNMI slaat op hol met weerwaarschuwingen
Al zeker 2 weken is er permanent een geel alarm voor heel Nederland. Sneeuw en gladheid maken de Nederlandse wegen levensgevaarlijk volgens de meteorologen. Mijn ervaring is dat juist als het KNMI een waarschuwing verspreidt dat het veilig is de weg op te gaan. Ik maak me doorgaans meer zorgen als ze niet waarschuwen.

Opeens valt 10 minuten vertraging met het OV best mee
Waar ik normaal al sta te schelden en te tieren als de trein welgeteld één minuut te laat het station binnen komt rijden, ben ik nu al lang blij dat er nog treinen rijden. Die vertraging neem ik dan maar voor lief. Mijn vriend heeft wel één regel ingesteld: Het maakt niet uit hoe blij ik ben om de trein te zien, ik mag geen pogingen doen om de treinen te knuffelen.

Ik kan weer genieten van fietsers die de helling tegenover mijn huis proberen te trotseren
Misschien hebben jullie het zelf ook al gemerkt: fietsers hebben geen winterbanden. Zolang ze rechtdoor gaan op een vlakke weg is er geen lol aan, maar zodra ze een bochtje moeten maken op een helling wordt het al snel een stuk interessanter. Ik heb royaal uitzicht over zo'n 'death trap' en ik moet zeggen dat ik me daarmee kostelijk kan vermaken.

De achtertuin is veranderd in een sprookjesbos
Okay, misschien is deze reden wat afgezaagd, maar als het gesneeuwd heeft dan lijkt de achtertuin van mijn ouders net een sprookjesbos. Nu maar hopen dat er snel kabouters gaan wonen die de was voor me gaan doen en de troep achter me opruimen.


En dit is dus hoe ik weet dat het winter is, maar eigenlijk ben ik best benieuwd... Hoe weten jullie eigenlijk dat het winter is?

Als je wilt dat dromen uitkomen

Ik ben zelf niet altijd het toonbeeld van daadkracht en zelfdiscipline. Daar ben ik niet trots op, sterker nog, ik erger mij daaraan. Mijn missie voor de komende jaren is dan ook dat ik daar verandering in wil brengen.

Ik probeer elke dag een stap in de goede richting te doen, al is die maar klein, dat maakt niet uit. Elke stap is er één en op elke stap ben ik even trots. Want hoe klein de stap ook was, ik heb hem wel mooi gezet en wie weet welke stappen er nog volgen op weg naar grootse dingen?

Om wat te bereiken in je leven moet je nou eenmaal vooruit kijken. Er is niets mis met bekijken waarom iets niet is gelopen zoals je het graag had gezien, daar leer je immers van, maar tenzij je een tijdmachine hebt uitgevonden (in dat geval zou ik hem graag eens lenen) kan je het verleden niet meer veranderen. Je toekomst daarin tegen nog wel. Ik probeer mezelf elke dag af te vragen wat ik vandaag kan doen om weer een stap dichterbij mijn doel te komen. Daar schiet je meer mee op dan altijd maar over je schouder te kijken en mokken over hoe het had kunnen zijn.

Laatst werd mij (op een workshop) gevraagd wat mensen succesvol maakt. Onwillekeurig is het eerste wat bij je opkomt het woord 'aanleg' of 'talent'. Factoren die je niet kan beïnvloeden, talent heb je, of je hebt het niet. Een kwestie van geluk, zou je kunnen stellen. Maar met talent alleen kom je er niet, want succesvolle mensen hebben vrijwel altijd hun hele leven keihard gewerkt en veel dingen gelaten om hun doel te bereiken.

Het klinkt allemaal zo logisch als ik het zo opschrijf, eigenlijk weten we het allemaal ook al. Toch verwachten we in ons eigen leven dat alles zomaar aan komt waaien. We willen allemaal dat onze dromen uitkomen terwijl we ons nog een keer omdraaien 's ochtends in bed.

Maar als je wilt dat je dromen uitkomen, dan moet je opstaan.

Overdaad Schaadt

Het zijn de kleine dingen waaraan je merkt dat mijn ouders zich zo langzaam aan richting de 60 begeven. Zo betrap ik mijn moeder steeds vaker op het gebruik van een leesbril en mijn vader heeft (op aanwijzen van zijn kleinzoon) toegegeven dat hij toch echt kaal begint te worden. Nu zijn deze voorbeelden niet zo heel erg en kan ik hier nog best wel om lachen, maar het lachen vergaat me snel als ze met de zoveelste lelijke decoratie aankomen. Ik troost mezelf dan maar met de gedachten dat zij er ook niets aan kunnen doen. Hun ogen worden slechter en ze zien gewoon niet meer dat hun nieuwe aanwinst echt spuuglelijk is.

Gelukkig blijft het grootste deel van het jaar de schade beperkt tot een set lelijke koffie kopjes (beige, babyblauw en rood met goud. Serieus, hoe komt iemand erop?) en zilverkleurige gedrochten waarin ik geen kandelaar herkende tot mijn moeder er kaarsen opzette. Met Kerst is echter het hek van de dam, jaar na jaar komen ze thuis met de meest uiteenlopende decoraties die maar één ding gemeen hebben: Ze zijn allemaal niet om aan te zien.

Jaar na jaar is Kerst het absolute dieptepunt en elke keer als ik denk dat ze niets ergers meer kunnen vinden bewijzen zij het tegendeel. Zo hebben ze al sinds jaar en dag een deurmat die iedereen een 'Ho-ho-ho! Merry Christmas!' toewenst en hangt er tijdens de kerstdagen een extra deurbel aan de deur die uitsluitend kerstliedjes speelt.

Ook dit jaar stellen mijn ouders mij niet teleur. Hun nieuwste aanwinst is een 6 meter hoge lichtgevende kerstboom voor aan de vlaggenmast (ik weet betere manieren om 300 euro te besteden) en een stel lichtgevende herten (sorry, rendieren) voor op het gazon. Hoewel ik echt mijn best heb gedaan om mijn vader op andere ideeën te brengen worden ze toch deze week al neergezet. Wat moet de buurt wel niet denken?

Inderdaad, voordat Sinterklaas goed en wel voet aan wal heeft gezet in Nederland zijn mijn ouders al begonnen met het vieren van Kerst. Het is dat er nog geen echte kerstbomen te koop zijn, anders zou die ook al staan ben ik bang. Voor mijn ouders kan Kerst niet lang genoeg duren en ik kan niet wachten tot het is afgelopen.

Één ding weet ik zeker, als ik vrijdag weer thuis kom stap ik over de deurmat heen. Gewoon, voor de zekerheid.

In het juiste Perspectief

We denken altijd dat we heel wat zijn. Wij, mensen, staan bovenaan de voedselketen. Een voedselketen die we zelf hebben bedacht en waarbij we helemaal zijn uitgegaan van onze superioriteit. We beschouwen onszelf als een grootmacht om rekening mee te houden, we zijn per slot van rekening de intelligentste diersoort op onze planeet.

En inderdaad, de evolutie heeft voor ons niet eens helemaal verkeert uitgepakt. Wij hebben namelijk (relatief gezien) het grootste brein uit het dierenrijk. Dit voordeel is dan ook wel meteen het enige voordeel wat we hebben meegekregen van de evolutie. Dat is maar goed ook, want stel je voor dat we ook nog eens scherpe tanden en klauwen hadden gehad. Dan was er al helemaal geen redden aan meer geweest voor planeet Aarde.

Toch kan ik me uren vermaken door na te denken over hoe klein en onbelangrijk we wellicht zijn. Ik stel me dan voor dat we niet meer zijn dan mieren en dat er ergens wezens zijn die naar ons kijken en helemaal niets van ons begrijpen. Ze bestuderen ons leven, zoals wij dat doen bij dieren en proberen te ontdekken wat we precies doen en misschien wel belangrijker: Waarom?

Nu kan ik je vertellen, zelfs wij zelf weten niet altijd waarom we iets doen. Waarom stappen we bijvoorbeeld 's ochtends massaal in rare metalen dozen en bewegen we ons met zijn allen via dezelfde vaste routes richting dezelfde plaatsen? En nog gekker: Als we ons al op die plaatsen bevinden dan stappen we in die rare metalen dozen om weer naar een andere 'verzamelplaats' te gaan. Wat zijn wij eigenlijk voor rare wezens?

Natuurlijk kan je dit ook weer uit een heel ander perspectief zien. Wat als wij hetzelfde zijn voor die grotere wezens als mieren zijn voor ons: een plaag. Ik beeld me dan in hoe ik op een dag mijn dagelijkse boodschappen doe in de Albert Heijn en opeens het dak eraf getrokken wordt. Voordat ik goed en wel in de gaten heb wat er aan de hand is wordt er kokend heet water naar binnen gegooid en wordt het dak er weer netjes opgezet. Waarom ik dit beeld krijg? Dit is precies wat mijn moeder met mierennesten doet. Als ze er één vind kookt ze water en giet ze dat naar binnen, met alle gevolgen van dien.

Dat iemand het dak van de Albert Heijn eraf zou trekken om kokend water naar binnen te gieten is natuurlijk niet erg realistisch, maar als je de vergelijking doortrekt naar welbekende natuurrampen dan is het opeens niet meer geheel ondenkbaar. Per slot van rekening hebben wij de verklaringen voor natuurrampen zelf verzonnen op basis van wat wij waar nemen. Net als die voedselketen uit het begin van dit weblog.

En zo is het cirkeltje weer rond. Want natuurlijk weten wij wel dat we 's ochtends in de auto stappen om via onze vaste route naar ons werk te gaan. Natuurlijk begrijpen wij wel dat het absurd is om bang te zijn dat iemand het dak van de Albert Heijn aftrekt. En natuurrampen? allemaal logisch verklaarbaar. Toch?

Inderdaad, vanuit ons perspectief hebben we alles toch maar mooi verklaard!

Denk in Oplossingen

Gelukkig, de zomer is voorbij. Tijd om na een (te) lange zomerstop de draad weer op te pakken en met frisse moed er weer tegenaan te gaan. Nu is er het één en ander veranderd in mijn leventje en dat is nu precies waar ik het vandaag over wil hebben. Ik ben namelijk van studie veranderd in September. Een 'last minute' besluit waar ik tot op heden nog geen spijt van heb gehad. Ik ben overgestapt naar Technische Bestuurskunde en ik moet zeggen, er gaat een wereld voor mij open.

Zo ben ik er achter gekomen dat er zo waar ook andere meisjes op de TU in Delft rondlopen en dat sommige (toekomstige) ingenieurs toch wel hebben begrepen dat communicatieve vaardigheden wellicht van pas zullen komen in hun verdere loopbaan. Twee dingen waarvan ik nog maar weinig had gemerkt op de faculteit EWI (Electro techniek, Wiskunde, Informatica) waar ik eerst mijn dagen doorbracht. (en waar ik trouwens nog steeds te vinden ben als ik met rust gelaten wil worden)

Toch heb ik buiten deze enigszins triviale feitjes ook nog iets belangrijks geleerd waarvan ik vrijwel zeker ben dat ik het ook toe kan passen. Meneer de Haan probeert ons namelijk bij te brengen dat het bekende 'denk in oplossingen' alleen maar voor problemen zorgt. Zijn filosofie is dan ook: 'Denk in problemen!'

Ideaal! Iedereen die mij enigszins kent zal namelijk beamen dat ik een geboren doemdenker ben die uren spendeert aan het analyseren van wat er allemaal fout is of kan gaan. Een eeuwige pessimist die niets anders doet dat ideeën uit de lucht schieten voordat ze goed en wel in de lucht hangen. Conclusie? Dat denken in problemen, dat is echt wat voor mij!

Nu ik dus helemaal op mijn plaats zit (en daar vanwege luiheidsredenen voorlopig ook niet meer vanaf kom) ben ik van plan om af en toe wat van mijn nieuwe inzichten omtrent mijn nieuwe studie te gaan delen met jullie. Kleine dingen, zoals het doorbreken van die hardnekkige gedachte dat er altijd maar in oplossingen gedacht moet worden. Ik zal het echt niet te ingewikkeld maken, daar heb ik zelf ook een bloedhekel aan. Waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan, denk ik dan.

De les van vandaag lijkt me duidelijk, maar toch ga ik hem nog een keer herhalen: Denk in oplossingen en veroorzaak problemen die worden opgelost door te denken in problemen. Snappen jullie hem nog? Nee? mooi, dan heb ik later genoeg werk.

Een kwestie van Vertrouwen

Je kent het wel: Zit je in je woonkamer lekker Televisie te kijken, belt er een wild vreemde aan die graag even 100,- euro van je wil lenen. Je bedenkt je geen moment, je rent naar je portemonnee en haalt er het gewenste bedrag uit om dit vervolgens aan deze onbekende persoon te overhandigen. Je vraagt nog of hij koffie wil, maar hij bedankt beleefd en met de belofte dat hij het geld volgende week terug zal brengen vertrekt hij weer.

Dit komt je niet bekend voor? Dan komt dat waarschijnlijk omdat er bij jou nooit wordt aangebeld met deze vraag, laat staan dat je deze persoon 100,- euro zou lenen mocht hij onverhoopt wel voor de deur staan. Één ding weet ik zeker: Jij werkt duidelijk niet op een tankstation.

Ik werk wél op een tankstation en ik heb er bijna wekelijks mee te maken: Wild vreemde mensen die mij vragen of ik ze even geld wil lenen. Dit doen ze natuurlijk niet letterlijk (hoewel een enkeling best wel eens zo brutaal is). Nee, meestal komen ze, al dan niet na het tanken, met de mededeling geen geld bij zich te hebben. Ze vinden dan dat ik ze maar moet 'vertrouwen' dat ze volgende week het geld komen brengen.

Nu heb ik in al mijn jaren op het tankstation één ding geleerd: Mensen zijn eigenlijk helemaal niet te vertrouwen, en zeker niet als ze in de waan zijn dat ze je nooit meer zullen zien. Met deze jarenlange ervaring in mijn achterhoofd kan ik dan ook maar één ding zeggen tegen deze mensen: "Nee."

Dit is vaak het moment dat mensen proberen hun zin door te drammen. Ze trekken hiervoor werkelijk alles uit de kast, ik heb elke smoes al gehoord en ben immuun voor zielige verhalen geworden. Mensen vinden het in deze situatie gepast om mij allerlei enge ziektes toe te wensen en zelfs met de dood te bedreigen. Alles wat ik kan doen is duidelijk zijn. Nee blijft dan ook gewoon nee.

Gelukkig komen we er uiteindelijk altijd wel uit. Dan wordt er een vader, moeder, goede vriend, verre oom of vage kennis gebeld. Die is dan wat minder blij, maar ik word van deze oplossing wel een stuk vrolijker. Wellicht krijgen zij hun geld nog terug, ik kan er naar fluiten en tot de conclusie komen dat geld inderdaad niet zomaar aan komt lopen.

Ach, wat zal ik eens zeggen? Het is een kwestie van vertrouwen, of in dit geval: het gebrek daaraan.

Stemmen voor Gevorderden

Alle campagnes hebben geleid tot dit bijzondere moment. Daar sta ik dan, met het rode potlood in de hand, door de lijsten te kijken. Hoewel ik halverwege elke kabinetsperiode (sinds ik stemrecht heb elk zo'n 2 à 3 jaar) roep dat ik volgende keer toch echt iets anders ga stemmen ben ik ook dit keer opzoek naar lijst 4: de VVD onder leiding van Mark Rutte. Mijn keuze is op hem gevallen en had ik ook mogen stemmen voor een premier, dan was ik nu op een ander stembiljet op zoek geweest naar zijn naam.

Het is al met al de vierde keer dat ik ga stemmen. In 2006 mocht ik voor het eerst stemmen voor de landelijke verkiezingen, ook toen stemde ik VVD. Toen nog op Rita Verdonk via een machtiging want zelf woonde ik op dat moment in de Verenigde Staten voor een uitwisselingsproject. De tweede keer was voor het Europese parlement eind vorig jaar. Na het uitvoerig bekijken van de standpunten van alle partijen heb ik toen op Hero Brinkman gestemd, dit op aanraden van een bekende die met de heer Brinkman had gewerkt. De derde keer was voor de gemeenteraad eerder dit jaar. Ik heb toen lang getwijfeld tussen de PVV en de VVD (blijkbaar hou ik van veel V's in een naam) en koos uiteindelijk voor een vrouwelijke kandidate van de VVD die stond voor wat ik belangrijk vind.

En dan vandaag natuurlijk. Het begint al goed want het is rustig op het stembureau. Toch sta ik in de rij omdat de voorzitter van het stembureau toch even moet vertellen hoe belangrijk ze wel of niet is. Ze is namelijk zo belangrijk dat ze niet afgelost kan worden. Omdat mevrouw schijnbaar niet zo'n multitasker is heeft ze echter wel moeite om tegelijkertijd het paspoort van de mevrouw voor mij te controleren. Dit irriteert me een beetje, want terwijl dit maar niet opschiet staan er twee andere medewerkers rustig toe te kijken.

Ambtenaren zeker.

De volgende beproeving van mijn geduld is de meneer die mij mijn stembiljet aan moet reiken. Hij heeft er moeite mee om slechts één biljet van de stapel te halen. Het ligt op het puntje van mijn tong om hem onschuldig glimlachend mede te delen dat hij er eventueel ook wel twee mee mag geven, als dat makkelijker is. Gelukkig weet ik me in te houden en glimlach ik enkel vriendelijk als hij mij mijn stembiljet aangeeft en nog een hap neemt van zijn snickers, die hij al die tijd krampachtig in zijn andere hand heeft vastgehouden. Goddank weet ik mezelf er ook van te weerhouden om daarop commentaar te hebben. In plaats daarvan mompel ik een bedankje en draai me om richting het stemhokje.

Ik vul mijn keuze in en vouw onhandig het stembiljet weer dicht. Ondertussen vraag ik me serieus af waarom die stembiljetten zo groot zijn, en de lettertjes zo klein. Als ik mijn stembiljet in de stembus deponeer kijkt de jongen die kiezers zit te turven me vragend aan: "Is het gelukt?"

Leuker zou zijn als ik zou antwoorden dat ik twijfel omdat ik zojuist mijn stem in een dichtgelijmde vuilniscontainer heb gegooid, maar wederom houd ik mijn commentaar voor me en antwoord in plaats daarvan met een glimlach: "Ja hoor, weer één voor Rutte!"

Ik wacht op mijn vriend die het stemhokje na mij heeft betreden. Samen lopen we het stembureau uit en kijken elkaar vragend aan: "Waar heb jij eigenlijk op gestemd?"

Wat te verwachten (en andere verhaaltjes voor het slapen gaan)

Ik houd van duidelijkheid, dat zie je terug in elk aspect van mijn leven. Hoewel ik zelf vaak nog moeite heb om 'hard' en 'duidelijk' uit elkaar te houden. Ik zeg graag waar het op staat. Dat kan je ook verwachten van dit weblog: Lood om oud ijzer.

Maar waarom lood om oud ijzer? Ik ben zelf van mening dat wat ik als persoon zeg en vind weinig invloed heeft op de wereld om mij heen. Dat irriteert me, maar ik heb me er zo onderhand wel bij neergelegd. Dus wat ik zeg? dat is Lood om oud ijzer ben ik bang.

In de komende dagen zal ik voor alle geïnteresseerden mijn profiel zo compleet mogelijk maken. Dat wil zeggen: zo compleet als ik het nodig vind. Ik heb geen Hyves, ik heb geen Myspace, ik heb geen Facebook en ik weiger (voorlopig) om te 'twitteren'. Ik blijf niet bezig met achter de feiten aanlopen op het gebeid van de nieuwste contact rage. In plaats daarvan kunnen jullie hier van mij genieten, of eigenlijk: van mijn schrijfsels.

Tot zover deze korte introductie, ik verwacht later deze week mijn eerste hersenspinsel hier te planten. Updates zijn waarschijnlijk wekelijks hier te vinden. En tot die tijd? Ach, je weet vast nog wel een ander leuk weblog!

~Chellet