Een zondag terug in de tijd

Een paar maanden geleden kwam ik via een artikel van Psychologie Magazine terecht op Minimal Switch, het blog van Patty Golsteijn. Via de bijbehorende Facebook pagina riep ze op om een 'Switch off Sunday' te houden. Het doel: een dag lang geen gebruik maken van digitale communicatie middelen. Dus geen tablet, geen mobiele telefoon, geen TV en/of laptop en al helemaal geen internet. Hoe moeilijk kan het zijn? De meeste in dat lijstje bestonden 15 jaar geleden nog niet eens.

Een dag zonder moderne technologie, het is alsof je terug gaat in de tijd. Wat moet je opeens met je dag als je niet gaat rondhangen op internet? Gelukkig begint mijn dag pas om half 11, want zondag is de enige dag in de week dat ik mag (en vaak ook kan) uitslapen. Terwijl mijn man een heerlijke smoothie maakt van banaan, vers sinaasappelsap, kiwi en karnemelk begin ik aan de weekend editie van onze krant. In de krant staan een paar verwijzingen naar websites voor meer informatie. Ik heb de Ipad alweer bijna in mijn handen als ik me bedenk dat ik vandaag geen moderne communicatie middelen wil gebruiken. Oh ja. Ik leg mijn Ipad maar weer weg en lees weer verder in de krant.

Tegen de middag begin ik me toch een beetje te vervelen, niet omdat de krant uit is (in tegendeel!) maar vooral omdat ik zin heb in hersenloos vermaak. Helaas zit dat er zonder het gebruik van een beeldscherm niet in. Enigszins jaloers kijk ik naar mijn man. Hij doet niet mee aan mijn Switch off Sunday (hij is niet voor niets informaticus) en speelt een computerspelletje. Ik zoek mijn toevlucht in een tijdschrift in de hoop dat dit voor mijn hersenen ook door kan als 'hersenloos'.

Het is al laat in de middag als ik wil gaan bepalen wat we vanavond eten. Normaal pak ik dan mijn Ipad en surf naar de website van allerhande voor inspiratie, maar nu zal ik het moeten doen mijn mijn verzameling kookboeken. Gelukkig, dan gebruik ik die ook nog eens! Het is wel wat lastig dat de zoekfunctie ontbreekt, maar gelukkig heb ik in een grijs verleden ooit geleerd om de index te gebruiken. Het is even wennen, maar uiteindelijk heb ik gevonden wat ik wil eten: We eten een pittige soep van zoete aardappel.

Natuurlijk moeten die aardappelen wel geschild worden. Normaal doe ik dat terwijl ik een actualiteiten programma zoals één vandaag kijk, maar nu ben ik aangewezen op mijn eigen gedachten. Mijn gedachten dwalen af naar het (kinder)boek dat ik deze zomer graag wil schrijven. Het is eigenlijk best lekker om mijn gedachten eens de vrije loop te laten en wat rust aan mijn hoofd te hebben.

Ook tijdens het eten is het stil aan tafel. Het eten is voor ons normaal een uitgesproken moment om, jawel, TV te kijken. Mijn man probeert me nog over te halen om wel wat te kijken, maar ik vind dat nu ik zover gekomen ben dat ik de Switch off Sunday toch wel af wil maken. Zwijgend eten we het avondeten. Verder dan een paar opmerkingen over het uitschieten met de chilipeper komen we niet.

Net als ik denk dat ik het moeilijkste heb gehad zo aan het einde van de avond loeien er opeens in de verte sirenes die steeds dichterbij komen. Als er ook nog blauwe zwaailichten voorbij komen struikelen mijn man en ik bijna over elkaar heen om bij het raam te komen. Actie in de straat, dat moeten we natuurlijk zien. Een paar huizen verderop stoppen 2 ambulances en een handje vol politiewagens. Er lijkt heel wat aan de hand. Ik dring erop aan bij mijn man om op Twitter te kijken of iemand weet wat er aan de hand is, want ik mag misschien dan niet kijken, maar als hij kijkt en het mij vertelt is het natuurlijk geen vals spelen.

Tegen de tijd dat we naar bed gaan ben ik best tevreden over mijn dag. Natuurlijk had ik nog wel wat meer uit mijn dag willen halen, zoals een stukje wandelen in het park, maar eigenlijk is het me wel heel goed bevallen. Mijn man heeft inmiddels ook toegezegd volgende keer mee te doen. Wat mij betreft is het voor herhaling vatbaar. Doen jullie dan ook mee?

Hoera, de Ekoplaza nu ook als webwinkel!

Sinds ik in januari 2011 ben overgestapt op biologische producten doe ik het grootste deel van mijn boodschappen bij de Ekoplaza. Een groot nadeel daaraan vond ik altijd dat het moeilijk was om van tevoren een boodschappenlijstje te maken op basis van de aanbiedingen van die week, maar dat is nu voorbij, want de Ekoplaza heeft nu een mooie overzichtelijke webshop met daarin elke week alle aanbiedingen!

Toen ik nog boodschappen deed bij de Albert Heijn ging ik er altijd een uurtje voor zitten om op basis van de aanbiedingen van die week een boodschappenlijstje op te stellen. Dat doe ik nu nog steeds, alleen was dat altijd lastiger als je maar een beperkt deel van de aanbiedingen van tevoren kon vinden. Het resultaat was dat ik, bovenop de extra kosten voor biologische producten, ook nog eens minder kon profiteren van de wekelijkse aanbiedingen en meer impuls aankopen deed.

Helaas is de webshop nu nog in de testfase en werken er maar een beperkt aantal vestigingen mee. Van die vestigingen die wel meedoen bezorgen ook niet alle vestigingen de boodschappen thuis. Bovendien geldt dat als je de boodschappen wilt laten bezorgen dat je een bestelling van minimaal 70 euro moet plaatsen, voor afhalen geldt een minimale waarde van 10 euro voor de bestelling.

Het grote voordeel voor mij is echter dat, hoewel de Ekoplaza winkels in mijn omgeving niet mee doen, ik wel de mogelijkheid heb om mijn boodschappen af te stellen op de aanbiedingen, zoals ik vroeger ook al deed. Ook zie ik wel voordelen in als ik over internet mijn boodschappen bij mijn vaste vestiging zou kunnen bestellen zodat ik ze alleen nog maar af hoef te halen. Maar zover is het nog niet, eerst maar eens hopen dat deze test glansrijk slaagt!

Uit de oude doos: In memoriam mijn fiets

Eerder deze week heb ik jullie het verhaal beloofd van hoe mijn fiets in vlammen op ging en hoe ik daar precies mee om ging. Het originele verhaal staat in mijn dagboek en heb ik destijds op mijn vorige blog omgevormd tot een leesbaar geheel.

Omdat het onder mijn vrienden en familie een terugkerend thema is geworden heb ik besloten om jullie ook mee te laten genieten van deze 'klassieker'.

Met gepaste trots presenteer ik nu:


In memoriam mijn fiets.
Donderdag 27 april 2006

"Peter, ik heb nu een verklaring waarom ik te laat ben, je gelooft me niet..."

"Ja?"

"Mijn fiets is afgebrand."

Het is woensdag middag. Ik zit in de trein naar huis, ik kom net van school. Terwijl ik sta te wachten om uit te stappen zie ik rook op het station. Het eerste dat ik denk is dat ze stenen aan het slijpen zijn. Waarom? Ik heb werkelijk geen idee, waarschijnlijk omdat dat meestal ook zo'n wittige rook geeft. Helaas wordt ik al snel uit die waan gehaald, bij de fietskluisjes blok B is de brandweer druk bezig de kluisjes open te breken.

Ja hoor, heb ik weer. Mijn fiets staat daarin.

Ik kijk ernaar door het raam, ik blijf opvallend rustig voor iemand die zich net heeft beseft dat zij haar fiets wel een kwijt zou kunnen zijn. Naast me staat een meisje met lang blond haar.

"Great, staan zeker de kluisjes in de fik."

Ik heb nogal de neiging om tegen wild vreemde mensen te gaan praten als ik in dit soort situaties beland. Wie zegt dat ik anti-sociaal ben? Maar goed, het antwoord van het meisje was waarschijnlijk weinig boeiend aangezien ik het niet heb onthouden.

"Mijn fiets staat daarin." Deel ik mede. Totaal nutteloze informatie voor het meisje maar goed, het gaat erom dat ik mijn verhaal even kwijt kan. Lachend merk ik op dat het wel echt iets voor mij is en ik stap uit de trein het station op. Doorlopen heeft geen zin aangezien ik toch moet wachten tot de trein weg is voordat ik het perron kan verlaten.

Nog steeds opvallend rustig begeef ik me richting de fietsenstalling. Nee he? ik heb mijn handschoenen vanmorgen achterop laten zitten. Voor een moment vraag ik me af of dat misschien de oorzaak van de brand heeft kunnen zijn, idioot die ik ben. Al snel zet ik die gedachte van me af. Eerst er maar eens achter zien te komen wat er aan de hand is.

"Wat is hier gebeurd?"

"De kluisjes staan in de fik."

"Nou lekker is dat. Mijn fiets staat daarin."

Even kijkt ook dit meisje, dat me verbazingwekkend veel doet denken aan Mireille, me met grote ogen aan

"Hey! hoor je dat!? Haar fiets staat in een van die kluisjes!"

Even blijf ik een beetje verloren staan. De brandweer is intussen al flink bezig met het nablussen (nog niet met bier, dat komt later, eerst met water) Ik besluit maar eens echt die kant op te lopen en wat rond te gaan vragen.

"Meneer? kan ik u wat vragen?"

"Tuurlijk."

"Mijn fiets staat in een van die kluisjes."

"Welk nummer?"

"B-22"

"Heeft u daar een sleutel van?"

Wat een stomme vraag, maar natuurlijk heb ik een sleutel van mijn kluisje, mijn fiets staat daarin.

"Ja..."

"Mag ik die even?"

"Ja hoor."

Ik geef mijn sleutel af aan de brandweerman. "Is er enige kans dat er nog iets van mijn fiets over is?" Vraag ik. Intussen kijk ik toe hoe ze het kluisje naast de mijne openbreken. Van de fiets die daarin staat is niet veel meer over. Ik bedenk me opeens dat de man die in het kluisje naast de mijne zit een keurige zakenman is, hij zal pas over een paar uur hier aankomen en zien wat er is gebeurd. Het zal je maar gebeuren.

"Kom maar kijken."

Vertwijfeld zet ik een stap dichterbij. Laat mij een ding even goed duidelijk maken: ik hou van mijn fiets, ik ben er erg aan gehecht.

Gelukkig ben ik niet eenkennig.

Met een hoop wrikken gaat uiteindelijk mijn kluisje open. In mijn kluisje staat mijn fiets. Nou ja, wat daar nog van over is dan. Ik sla mijn ogen neer, opeens heb ik het idee dat iedereen naar mij kijkt.

"Daar is niet veel meer van over he?"

Dat is in het kader van de zinloze informatie/opmerkingen voor vandaag. Ik mompel mijn bedankje en neem de sleutel weer aan. Intussen zie ik hoe een andere brandweerman een poging doet mijn fiets uit zijn graf te slepen (ja, mijn fiets is een mannetje) in plaats daarvan trekt hij de hele bagage drager aan puin. Als mijn achterlicht eraf valt zie ik dat de batterijen vrijwel onbeschadigd zijn gebleven, een schrale troost. Duracel leeft langer.

Mijn fiets heeft nog geen maand geleden een complete service beurt gehad. Hij verkeerde bijna in nieuwe staat. Ik had hem al 5 jaar, maar het was een geweldig oud beestje dat veel kon hebben. maar eigenlijk alleen maar omdat hij dat ook moest.

"Waar heb je het kluisje eigenlijk gehuurd?"

Langs de brandweerman heen kijk ik naar een grote sticker op het C-blok van de kluisjes (waarschijnlijk het enige blok dat volledig schadevrij is): "Wilt u ook een fietskluisje huren? bel de NS."

"De NS."

Ik neem niet de moeite om deze brandweer en politie mensen te wijzen op de sticker die achter hen hangt, dat heeft nu toch geen zin meer.

Na met een agent te hebben gesproken bel ik mijn ouders, ik ben nu immers fietsloos. Ze zeggen eraan te komen. Als ik naar voren loop bedenk ik me dat het eigenlijk uitermate ironisch is: ik huur dit kluisje om te voorkomen dat mijn fiets gestolen of vernield wordt, en nu ben ik hem als nog kwijt.

Ik vertel mijn verhaal aan een vrouw die mij heeft gevraagd wat er aan de hand is, ze wenst me sterkte en fietst weg. blijkbaar stond haar fiets vandaag veiliger, niet achter slot en grendel, maar in ieder geval brandvrij. Ik voel me eigenlijk best wel verloren. Stom, je hechten aan je fiets. Mijn mobiel gaat over. Mijn ouders staan aan de andere kant op me te wachten. Ik loop weer terug, langs de kluisjes. Het is een schrale troost dat niet alleen mijn fiets is 'omgekomen'. Hij ligt onderop een kleine berg verbrand schroot. Mijn vader praat wat na met iemand van de brandweer en ik kijk naar mijn fiets.

"Wat is er nou zo leuk aan een fiets te verbranden?" Vraag ik me hardop af.

"Ach, je weet hoe die jongelui van tegenwoordig zijn."

Ja duh, ik ben er ten slotte zelf een van. Uiteraard zie ik er als gedupeerde de lol er niet echt van in. Mijn vader is uitgesproken, we lopen naar de auto.

In memoriam mijn fiets

woensdag middag onder grote belangstelling

gecremeerd...

Een kwart eeuw Chell

Het schreeuwde me op mijn verjaardag toe op Facebook: "Gefeliciteerd met je kwart eeuw!" Tja, confronterend, want zo had ik het dus nog niet gezien. Ben ik echt al zo oud? Ik bedoel, ik weet dat ik geboren ben in 1988, maar is dat echt al zo lang geleden? Heb ik echt al zoveel meegemaakt?

Laten we eens gaan kijken naar de hoogtepunten uit 25 jaar Chell


Xipper (1997-2010)
Mijn ouders vonden dat ik eenzaam was en hun oplossing was mijn prachtige Britse Korthaar Xipper. Hij is geboren op 20 maart 1997 en kwam die zomer bij ons wonen. Bijna 13 jaar lang hebben we van hem mogen genieten totdat hij op 13 januari 2010 plotseling overleed aan een hartaanval. We hebben hem laten cremeren en zijn as staat nog altijd in de kast te wachten totdat ik een mooie plek heb gevonden om hem op een mooie dag uit te strooien.


Het paarden avontuur (1997-2008)
In 1997 ging ik voor het eerst paardrijden en de sport heeft me nooit meer los gelaten. Helaas had ik in 2008 niet langer tijd om naar de manege te gaan en ben daarom (tijdelijk!) gestopt. Inmiddels maak ik weer plannen om zodra ons budget het weer toe laat een leuke manege te zoeken en de sport weer op te pakken.

Millenniumwisseling (1999-2000)
Wat het voor mij betekende? Hiep hoi! Ik mag tot diep in de nacht opblijven!

Middelbare school (2000-2009)
Inderdaad, normale mensen doen dit sneller en verslijten gemiddeld denk ik ook een stuk minder scholen. Ik heb op 3 verschillende middelbare scholen gezeten, 4 als je CPHS (Crown Point High School) mee telt. Het resultaat mocht er wel wezen: Een VWO diploma met een dubbel natuur profiel (natuur/techniek, natuur/gezondheid) en alle examenvakken afgesloten met een zeven of hoger.

Tante Chell (2003)
In januari 2003 werd ik voor de eerste keer tante. Mijn broer (die 13 jaar ouder is dan ik zelf ben) werd vader van een prachtige zoon: Daniel. Toen hij werd geboren vond ik hem nog wel een beetje eng en wist ik niet zo goed wat ik met hem moest maar in de loop der jaren ben ik er toch wel achter gekomen dat ik gek ben op kinderen. Inmiddels ben ik de trotse tante van maar liefst vier nichtjes en neefjes: Daniel (10), Sarah (bijna 7), Floris (1,5) en Lilly (4 maanden).

Fiets afgebrand (2006)
Hoeveel mensen kunnen nou zeggen dat hun fiets is afgebrand op het station? Ik heb er in ieder geval een prachtig verhaal aan overgehouden en een leuk geschreven stuk. Het staat nu nog op mijn vorige blog (als die nog bestaat) maar ik zal het binnenkort hier eens neerzetten, voor de liefhebber.

Uitwisseling naar de VS (2006-2007)
In mijn beleving bestaat mijn leven uit grofweg twee periodes: de tijd voordat ik naar Amerika ging, en de tijd daarna. Elf maanden lang heb ik meegedaan aan een uitwisselingsprogramma om te proeven van de Amerikaanse cultuur en ik kan zeggen, het is het beste dat ik tot nu toe heb gedaan. In 2010 was ik voor het laatst op bezoek bij mijn Amerikaanse vrienden, maar ik hoop ze snel weer op te zoeken.

Ewoud leren kennen (2007)
Ik heb mijn man, Ewoud, leren kennen op het introductie kamp van de middelbare school. We konden het meteen al goed met elkaar vinden en deden al snel alles samen. Dat resulteerde in de bijnaam 'het echtpaar' voordat we überhaupt een relatie kregen. Zou het een vooruitziende blik zijn geweest van de surveillant die op het idee kwam?

Studeren (2009 - heden)
Ik begon in 2009 vol enthousiasme aan mijn studie Technische Informatica maar kwam er al snel achter dat ik daar niet op mijn plek zat. Na lang nadenken ben ik toen overgestapt naar Technische Bestuurskunde en daar zit ik gelukkig wel helemaal op mijn plek. Inmiddels ben ik een derdejaars met wat studievertraging.

Eigen huis (2011)
Ik noem het liefkozend onze bouwval. Op 20 april 2011 kregen we de sleutel en sinds dien zijn we al aan het verbouwen. Stukje bij beetje komen we er wel. We zijn nu zelfs zo ver dat we in bijna het hele huis weer ondervloeren hebben liggen!

Verliefd, verloofd en getrouwd (2008 - heden)
In januari 2008 kregen Ewoud en ik uiteindelijk een relatie nadat hij mij had verteld dat hij mij eigenlijk toch wel leuker vond dat gewoon maar een vriendin. Het ging daarna eigenlijk heel erg snel. In de zomer van 2008 gingen we samenwonen en een kleine twee jaar later besloten we ons te verloven. Het absolute hoogtepunt was onze bruiloft in Augustus 2011. Inmiddels zijn we ruim anderhalf jaar getrouwd en nog steeds erg gelukkig met elkaar.


Als ik mijn lijstje zo zie dan kan ik niets anders zeggen dan dat ik erg benieuwd ben naar hoe de volgende 25 jaar eruit gaan zien. Ook wil ik je graag uitdagen om eens na te denken over de hoogtepunten uit jouw leven. Ik ben heel benieuwd!

In de spiegel

Jezelf beschrijven is moeilijk. Echt, probeer het maar eens. Schrijf een A4tje over jezelf en als je er tevreden over bent, laat het dan lezen aan 10 mensen die jou kennen. Grote kans dat ze alle 10 iets anders aanwijzen dat volgens hen niet (helemaal) klopt.

Andere mensen denken al snel dat ze je beter kennen dan jij jezelf kent. Persoonlijk zet ik daar mijn vraagtekens bij, zij weten immers alleen wat jij ze hebt verteld, of wat jij ze (dan al niet per ongeluk) hebt laten zien. Daarna geven ze ook nog eens een eigen interpretatie aan wat ze hebben gezien of gehoord en niet zelden is die interpretatie gebaseerd op hun eigen motieven om dingen te doen. Ze projecteren dus een stukje van zichzelf op jou. Maar inderdaad, zij kennen jou beter dan jij jezelf kent.

Natuurlijk betekent dit niet dat je alle adviezen en observaties van anderen naast je neer moet leggen, dat zou bijzonder onverstandig zijn en bovendien ontzeg je jezelf de mogelijkheid om te groeien. Wat het wel betekent is dat je bij jezelf moet blijven. Daarmee bedoel ik dat je niet moet klakkeloos moet gaan geloven in wat anderen over je zeggen, maar zelf kritisch moet kijken naar wat ze zeggen en of dat klopt. Dat is niet makkelijk, zeker niet als het om complimenten gaat, maar zeker wel de moeite waard.

Andere mensen willen eigenlijk het liefste dat je perfect voor hen bent. Alles waar zij zich aan storen, of waar zij last van hebben in jou gedrag moet verdwijnen en alles waar zij mee kunnen leven mag blijven. Handig, zo kan je zeggen dat iemand niet perfect perfect hoeft te zijn. Een zekere mate van imperfectie wordt immers gedoogd. Toen ik me dit eenmaal door had werd het voor mij een stuk makkelijker om me minder aan te trekken van wat andere mensen van mij vinden. Iedereen tevreden houden betekend namelijk niets minder dan perfect zijn, en dat vind ik onbegonnen werk. Wat ik vooral belangrijk vind is dat ik tevreden ben met mezelf. Ik moet in de spiegel kunnen kijken en tevreden zijn met wat ik zie. Als dat om wat voor reden dan ook niet zo is, dan is het tijd om te veranderen.

Helaas ken ik voorbeelden van mensen die zo druk bezig zijn met wat anderen van hen vinden, dat ze zelf niet eens lijken te weten wie ze zijn. Ze houden een masker voor, en dat masker lijkt steeds zwaarder te worden. Toch slepen ze het de rest van hun leven mee omdat ze denken dat ze zonder niet gelukkig zullen worden. Ironisch genoeg is dat juist de reden waarom ze niet gelukkig zijn want achter dat perfecte masker gaat een mens schuil, en mensen zijn nou eenmaal niet perfect.

Jezelf beschrijven is moeilijk, maar toch wil ik jullie uitdagen om een keer een uurtje uit te trekken om een A4tje over jezelf te schrijven. Gewoon, omdat het goed is om een keer in de spiegel te kijken.

Bureaucratie op het hoogste niveau

Ik hou ervan om te denken dat ik alles inmiddels heb gezien en dat niets mij nog kan verbazen. Ik werk per slot van rekening op een tankstation en maak de raarste dingen mee. Maar ik loop duidelijk nog niet lang genoeg op de universiteit rond. Ik weet niet wat het is met de mensen daar, maar ik rol van de ene verbazing in de andere. Vandaag een stukje over de wat ik graag het toppunt van bureaucratie noem: De pakbon om readers af te mogen halen.

De TU Delft heeft een werkelijk prachtig systeem om te zorgen dat studenten vooral niet teveel geld hoeven uit te geven aan boeken. In plaats dat je meerdere boeken moet kopen waaruit je slechts één hoofdstuk nodig hebt voor je studie stellen veel docenten readers samen met daarin alle stof die je nodig hebt. Deze readers kan je bestellen via de website en gratis laten bezorgen op het service punt van een faculteit naar keuze.  Als je bestelling is aangekomen op het door jou gekozen service punt krijg je per mail een pakbon, waarmee je de readers af kan halen.

Nu dacht ik slim te zijn en print tegoed te sparen door met de pakbon op mijn I-pad naar het service punt te gaan. Helaas, de mevrouw achter de balie vertelt me dat ze hem echt uitgeprint nodig had omdat ze één of andere streepjes code moest scannen bij inname. Okay, leuk geprobeerd. Toch maar opzoek naar een printer om die pakbon te printen.

Nu heeft de TU Delft sinds vorig jaar ook nog eens super handige 'Follow me' printers die op elke faculteit staan. Als je wil printen dan kan je eenmalig je computer op het netwerk zetten en daarna kan je op elke printer in het gebouw printen. Omdat ik het voor elkaar heb gekregen om al het hele jaar niet op mijn eigen faculteit te printen moet ik eerst mijn laptop op het netwerk zien te krijgen. 3 browsers en een hoop irritaties later heb ik het dan eindelijk voor elkaar. De pakbon staat op een willekeurige printer op me te wachten en ik sluit mijn laptop af.

Met mijn campus kaart log ik in op de dichtstbijzijnde printer, druk op printen en ... er gebeurt niets. Een rood lampje knippert mij vrolijk tegemoet. Het scherm informeert mij dat de zwarte inkt van deze printer op is. Gelukkig is het systeem verandert en kan ik nu op elke willekeurige printer printen. Op naar de volgende printer dus. Vol goede moed log ik in op een printer die in de volgende hal staat, maar als ik wil gaan printen blijkt mijn pakbon inmiddels uit de print lijst te zijn verdwenen.

Het is dat ik van mijn moeder heb geleerd dat vloeken niets oplost en bovendien niet erg damesachtig overkomt, anders had ik nu wel geweten wat ik wilde zeggen. Mijn laptop komt weer tevoorschijn en ik wacht een tikje ongeduldig tot hij zover is dat ik de pakbon nog een keer naar de printer kan sturen. Daarna verdwijnt mijn laptop weer in mijn tas en log ik in op de tweede printer. Dit keer kan ik gelukkig wel printen.

Het is inmiddels ruim 20 minuten later en ik meld me weer bij het service punt. Ja, het duurt even, maar dan heb je ook wat. Ik overhandig de mevrouw die mij net heeft weggestuurd om te printen de pakbon en neem mijn readers in ontvangst. Als ik me om wil draaien zie ik mijn met bloed, zweet en tranen (van frustratie wel te verstaan) pakbon zo, zonder gescand te worden in de vuilnisbak verdwijnen.

Als ik wegloop vraag ik me af waarom iemand die schijnbaar zo'n hekel heeft aan studenten in godsnaam op een universiteit is gaan werken...

Help! Lood om oud ijzer is anders!

Inderdaad, ik ben overgegaan op de 'dynamische weergave'. En om meteen maar met de deur in huis te vallen: Nee, ik ben nog niet tevreden over hoe het er nu uitziet. Ik denk dan ook dat dit slechts een tijdelijke look is.

Goed, maar waarom opeens op stel en sprong over naar die dynamische weergave? Nou, het zit zo. Ik heb een nieuw blog: Chell kookt. En om die te promoten staat die nu in de start balk van Lood om oud ijzer. (En stiekem ook in deze post). Helaas ben ik vanavond niet zo'n technisch wonder en lukt het me niet om in het oude sjabloon de start balk tevoorschijn te toveren. Het resultaat? Deze noodoplossing tot ik tijd heb om het weer aan te passen naar mijn eigen smaak.

Maar waar gaat mijn nieuwe blog over? Zoals sommigen van jullie misschien wel weten vind ik koken ontzettend leuk. Het is altijd weer een uitdaging om zo gezond mogelijk te koken en het ook nog lekker en betaalbaar te houden. In mijn nieuwe blog deel ik mijn favoriete recepten. Dus geen inspiratie wat je deze week gaat eten? Neem eens een kijkje zou ik zo zeggen.