Een kwestie van Vertrouwen

Je kent het wel: Zit je in je woonkamer lekker Televisie te kijken, belt er een wild vreemde aan die graag even 100,- euro van je wil lenen. Je bedenkt je geen moment, je rent naar je portemonnee en haalt er het gewenste bedrag uit om dit vervolgens aan deze onbekende persoon te overhandigen. Je vraagt nog of hij koffie wil, maar hij bedankt beleefd en met de belofte dat hij het geld volgende week terug zal brengen vertrekt hij weer.

Dit komt je niet bekend voor? Dan komt dat waarschijnlijk omdat er bij jou nooit wordt aangebeld met deze vraag, laat staan dat je deze persoon 100,- euro zou lenen mocht hij onverhoopt wel voor de deur staan. Één ding weet ik zeker: Jij werkt duidelijk niet op een tankstation.

Ik werk wél op een tankstation en ik heb er bijna wekelijks mee te maken: Wild vreemde mensen die mij vragen of ik ze even geld wil lenen. Dit doen ze natuurlijk niet letterlijk (hoewel een enkeling best wel eens zo brutaal is). Nee, meestal komen ze, al dan niet na het tanken, met de mededeling geen geld bij zich te hebben. Ze vinden dan dat ik ze maar moet 'vertrouwen' dat ze volgende week het geld komen brengen.

Nu heb ik in al mijn jaren op het tankstation één ding geleerd: Mensen zijn eigenlijk helemaal niet te vertrouwen, en zeker niet als ze in de waan zijn dat ze je nooit meer zullen zien. Met deze jarenlange ervaring in mijn achterhoofd kan ik dan ook maar één ding zeggen tegen deze mensen: "Nee."

Dit is vaak het moment dat mensen proberen hun zin door te drammen. Ze trekken hiervoor werkelijk alles uit de kast, ik heb elke smoes al gehoord en ben immuun voor zielige verhalen geworden. Mensen vinden het in deze situatie gepast om mij allerlei enge ziektes toe te wensen en zelfs met de dood te bedreigen. Alles wat ik kan doen is duidelijk zijn. Nee blijft dan ook gewoon nee.

Gelukkig komen we er uiteindelijk altijd wel uit. Dan wordt er een vader, moeder, goede vriend, verre oom of vage kennis gebeld. Die is dan wat minder blij, maar ik word van deze oplossing wel een stuk vrolijker. Wellicht krijgen zij hun geld nog terug, ik kan er naar fluiten en tot de conclusie komen dat geld inderdaad niet zomaar aan komt lopen.

Ach, wat zal ik eens zeggen? Het is een kwestie van vertrouwen, of in dit geval: het gebrek daaraan.

Stemmen voor Gevorderden

Alle campagnes hebben geleid tot dit bijzondere moment. Daar sta ik dan, met het rode potlood in de hand, door de lijsten te kijken. Hoewel ik halverwege elke kabinetsperiode (sinds ik stemrecht heb elk zo'n 2 à 3 jaar) roep dat ik volgende keer toch echt iets anders ga stemmen ben ik ook dit keer opzoek naar lijst 4: de VVD onder leiding van Mark Rutte. Mijn keuze is op hem gevallen en had ik ook mogen stemmen voor een premier, dan was ik nu op een ander stembiljet op zoek geweest naar zijn naam.

Het is al met al de vierde keer dat ik ga stemmen. In 2006 mocht ik voor het eerst stemmen voor de landelijke verkiezingen, ook toen stemde ik VVD. Toen nog op Rita Verdonk via een machtiging want zelf woonde ik op dat moment in de Verenigde Staten voor een uitwisselingsproject. De tweede keer was voor het Europese parlement eind vorig jaar. Na het uitvoerig bekijken van de standpunten van alle partijen heb ik toen op Hero Brinkman gestemd, dit op aanraden van een bekende die met de heer Brinkman had gewerkt. De derde keer was voor de gemeenteraad eerder dit jaar. Ik heb toen lang getwijfeld tussen de PVV en de VVD (blijkbaar hou ik van veel V's in een naam) en koos uiteindelijk voor een vrouwelijke kandidate van de VVD die stond voor wat ik belangrijk vind.

En dan vandaag natuurlijk. Het begint al goed want het is rustig op het stembureau. Toch sta ik in de rij omdat de voorzitter van het stembureau toch even moet vertellen hoe belangrijk ze wel of niet is. Ze is namelijk zo belangrijk dat ze niet afgelost kan worden. Omdat mevrouw schijnbaar niet zo'n multitasker is heeft ze echter wel moeite om tegelijkertijd het paspoort van de mevrouw voor mij te controleren. Dit irriteert me een beetje, want terwijl dit maar niet opschiet staan er twee andere medewerkers rustig toe te kijken.

Ambtenaren zeker.

De volgende beproeving van mijn geduld is de meneer die mij mijn stembiljet aan moet reiken. Hij heeft er moeite mee om slechts één biljet van de stapel te halen. Het ligt op het puntje van mijn tong om hem onschuldig glimlachend mede te delen dat hij er eventueel ook wel twee mee mag geven, als dat makkelijker is. Gelukkig weet ik me in te houden en glimlach ik enkel vriendelijk als hij mij mijn stembiljet aangeeft en nog een hap neemt van zijn snickers, die hij al die tijd krampachtig in zijn andere hand heeft vastgehouden. Goddank weet ik mezelf er ook van te weerhouden om daarop commentaar te hebben. In plaats daarvan mompel ik een bedankje en draai me om richting het stemhokje.

Ik vul mijn keuze in en vouw onhandig het stembiljet weer dicht. Ondertussen vraag ik me serieus af waarom die stembiljetten zo groot zijn, en de lettertjes zo klein. Als ik mijn stembiljet in de stembus deponeer kijkt de jongen die kiezers zit te turven me vragend aan: "Is het gelukt?"

Leuker zou zijn als ik zou antwoorden dat ik twijfel omdat ik zojuist mijn stem in een dichtgelijmde vuilniscontainer heb gegooid, maar wederom houd ik mijn commentaar voor me en antwoord in plaats daarvan met een glimlach: "Ja hoor, weer één voor Rutte!"

Ik wacht op mijn vriend die het stemhokje na mij heeft betreden. Samen lopen we het stembureau uit en kijken elkaar vragend aan: "Waar heb jij eigenlijk op gestemd?"

Wat te verwachten (en andere verhaaltjes voor het slapen gaan)

Ik houd van duidelijkheid, dat zie je terug in elk aspect van mijn leven. Hoewel ik zelf vaak nog moeite heb om 'hard' en 'duidelijk' uit elkaar te houden. Ik zeg graag waar het op staat. Dat kan je ook verwachten van dit weblog: Lood om oud ijzer.

Maar waarom lood om oud ijzer? Ik ben zelf van mening dat wat ik als persoon zeg en vind weinig invloed heeft op de wereld om mij heen. Dat irriteert me, maar ik heb me er zo onderhand wel bij neergelegd. Dus wat ik zeg? dat is Lood om oud ijzer ben ik bang.

In de komende dagen zal ik voor alle geïnteresseerden mijn profiel zo compleet mogelijk maken. Dat wil zeggen: zo compleet als ik het nodig vind. Ik heb geen Hyves, ik heb geen Myspace, ik heb geen Facebook en ik weiger (voorlopig) om te 'twitteren'. Ik blijf niet bezig met achter de feiten aanlopen op het gebeid van de nieuwste contact rage. In plaats daarvan kunnen jullie hier van mij genieten, of eigenlijk: van mijn schrijfsels.

Tot zover deze korte introductie, ik verwacht later deze week mijn eerste hersenspinsel hier te planten. Updates zijn waarschijnlijk wekelijks hier te vinden. En tot die tijd? Ach, je weet vast nog wel een ander leuk weblog!

~Chellet