Vandaag is het precies een jaar geleden, we stellen het alweer 365 dagen zonder jou. Inmiddels heb ik geleerd om vooral aan de mooie dingen terug te denken, dus in plaats van me die rotte week vorig jaar te herinneren (en herbeleven) wil ik het hebben over een aantal leuke dingen die we samen hebben meegemaakt. Zo herinner ik me je liever.
Je liep zo grappig, alsof je altijd dronken was en eigenlijk niet zo goed wist waar je naartoe wilde. Zo zwalkte je door het huis. Nog grappiger werd dat als je een versnelling omhoog ging. Dan hoorden we een hoop lawaai (jou nagels op het pakket) gevolgd door een crash (je was dan ergens tegenaan gerend) en dan een verontwaardigde miauw. Alsof je probeerde te zeggen: 'Maar ik wilde langs de bank/stoel/tafel/deur/muur' (streep weg wat niet van toepassing)
Wat ik ook zo leuk vond was dat je het verschil tussen de auto's die het pad op kwamen rijden herkende. Kwamen mijn ouders thuis, dan stond je bij de deur. Kwam Mascha thuis, dan stond je bij de deur. Kwam ik thuis, dan stond je ook voor mij klaar. Maar als mijn broer het pad op kwam rijden, dan ging je je snel verstoppen. Niet omdat je zo'n hekel had aan Dave hoor, maar vooral omdat bij hem twee kleine kinderen hoorden. En kleine kinderen? Daar moest je niets van hebben. Dus lag je onder je mandje te wachten tot ze weer weg gingen en werd je heel chagrijnig als ze het waagden om je te komen aaien. Zelfs als ze je eten kwamen brengen raakte je het principieel niet aan, om het natuurlijk aan te vallen als ze eenmaal de deur uit waren. Want eigenlijk had jij altijd wel honger.
Ik had ooit een boekje van garfield, De waarheid over katten. Daarin stond dat: "De lekkerste plek voor een kat om te gaan liggen, is daar waar jij net wilde gaan zitten." Dat gold voor jou ook maar dan vooral bij één specifiek persoon: Mijn vader. Als mijn vader ergens wilde gaan zitten trok je soms zelfs een sprintje om hem voor te zijn en hem dan aan te kijken met een blik die zei: "Sorry, wilde jij hier gaan zitten?" Mijn vader zocht dan maar een ander plekje uit, want jou kreeg hij niet zomaar meer van de bank.
Als laatste wil ik het verhaal vertellen dat we voor het eerst bij de dierenarts kwamen voor je overgewicht. Je woog dik over de 10 kg en het was mooi geweest (je paste overigens ook niet echt meer in je reismandje, vooral dat deed het hem). Bij de dierenarts waren ze gek met je, je was immers een indrukwekkende kater met het karakter van een mak lammetje. De dierenarts assistente aaide je terwijl ze ons uitlegde wat we moesten doen. Aan het eind van het verhaal richtte ze zich op jou met de enthousiaste mededeling dat ze wat voor je had. Ze dook onder in een kast en rolde een speelgoed balletje naar je toe. Je volgde het met je ogen tot het tegen je buik (moeilijk te missen in die tijd) aanrolde en je haar vragend aankeek: "Ja, en wat moet ik hier precies mee?"
Ik heb wel honderd van dit soort verhalen, weetjes en rare dingen over je te vertellen. Ik deel ze nog regelmatig met iedereen die er maar naar luisteren wil (of niet) en dat zal ik ook zeker blijven doen. Want jou vergeet ik nooit meer, niet na een jaar, niet na 10 jaar en aan het eind van mijn eigen leven weet ik het nog steeds: Jij bent een bijzonder dier. Er zit een kamertje in mijn hart en die is van jou.
Voor altijd.
Chell <3
Vandaag is het 29 januari. Dat is je wellicht ontgaan. Het zou mij zijn ontgaan, ware het niet dat Microsoft Outlook mij vanmorgen bij het opstarten van mijn computer waarschuwde dat het vandaag precies drie jaar geleden is dat ik een relatie kreeg met mijn toekomstige man. Het is een dag waar ik me elk jaar op verheug om het vervolgens als het eenmaal zover is, weer te vergeten.
