Koningin straks

Vandaag is de eerste dag van de 'Witte Week' op de TU Delft. Voor iedereen die niet bekend is met dit fenomeen: Dat betekent dat er in verband met de naderende tentamens een week is vrij geroosterd. Let op! vrij geroosterd betekent niet dat je ook vrij bent (die fout heb ik al meerdere keren gemaakt) maar dat je vrij krijgt om te kunnen leren. Oké, hoe moeilijk kan dat zijn?

In een overmoedige bui heb ik gisteren mijn wekker op 7 uur gezet. Als hij 's ochtends afgaat vraag ik me af waarom. Ik ben helemaal geen ochtend mens, dat weet ik zelf ook wel. Nou ja, ik vergeet wel vaker wat. Ik druk de wekker op 'snoose' en draai me nog een keer om, en nog eens. En nog eens...

Ergens tussen 8 uur en half 9 heb ik mezelf eindelijk overtuigd dat ik het niet kan maken om nog langer te blijven liggen, ik heb per slot van rekening nog genoeg te doen. Met mijn ogen nog half dicht loop ik richting de badkamer. Eerst maar eens douchen, tandenpoetsen, aankleden en eten voordat ik aan mijn 'werk'-dag begin.

Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en dus neem ik het ervan: Een groot bord havermout pap gezoet met honing. Ja, honing, want suiker ga ik van stuiteren en dat werkt niet erg bevorderlijk voor mijn leerprestaties. Stiekem vind ik het heel slim van mezelf dat ik daaraan gedacht heb.

Tegen de tijd dat ik eindelijk klaar zit om aan mijn leerwerk te beginnen is het alweer half 10. Ik pak mijn boeken, schrift en readers en... Ping. E-mail. Oké, heel even kijken dan maar. Het komende uur zijn onder andere mijn favoriete forum, de e-mail, My free farm en Kapi Hospital het lijdend voorwerp van mijn studie ontwijkend gedrag.

Tegen half 11 spreek ik mezelf streng toe dat ik nu echt wat moet gaan doen en de readers gaan open. Tot een uur of half 1 gaat dat eigenlijk heel goed, maar dan begint mijn maag te knorren. Tijd voor de lunch. Omdat ik wederom geen zin heb om 'gewoon' brood te eten bak ik een roerei met ui voor mezelf. Mijn vriend hoeft niet, maar zien eten doet eten en als ik mijn eigen ei op heb sta ik al snel een tweede portie te maken. Mannen!


Inmiddels is het nu bijna half 3 en leg ik de laatste hand aan deze blog. Maar hierna ga ik echt weer aan het werk. Ja, straks. Echt waar.

Vraag en antwoord

Voor iedereen die het de laatste tijd is ontgaan: ik werk op een tankstation. Op dit tankstation maak ik de gekste dingen mee. Nee, serieus. Je kan het zo gek niet bedenken, of het gebeurt hier.

Waar ik me toch echt het meeste over kan verbazen zijn de vragen die ik zo af en toe krijg van mensen. Je kan ze vaak niet dom noemen (wel onwetend) maar de verwoording laat hier en daar wat te wensen over.

Vandaag heb ik een top 5 gemaakt van de meest opvallende vragen die ik regelmatig krijg en wat ik erover te zeggen heb:

Nummer 5: "Mag ik dit van je meenemen?"
Als ik deze vraag krijg glimlach ik meestal vriendelijk en vermeld ik er keurig bij dat er natuurlijk wel betaald moet worden. Mensen kijken me dan stomverbaasd aan, leggen geld neer en gaan weer weg. Tja, voor niets gaat de zon op hè?

Nummer 4: "Ik zoek iets, maar dat heb je zeker niet, hè?"
Ik zal de eerste zijn die toegeeft dat de shop van ons tankstation(netje) erg klein is, maar wat ik echt niet begrijp zijn de mensen die de conclusie trekken dat we iets niet hebben en dat dan in een vragende vorm concluderen. Het grappigste is dat ons assortiment snoep groter is dan dat van de plaatselijke supermarkt. Wij hebben alles wat gangbaar is op een tankstation. Dat, en nog veel meer. Mijn antwoord op deze vraag is dan ook meestal: "Ja hoor, dat ligt daar!"

Nummer 3: "Mag ik lucht van je?"
Inmiddels weet ik dat als mensen dit vragen, dat ze de slang van de bandenspanningspomp bedoelen. Toen ik deze vraag voor het eerst hoorde kon ik alleen maar schaapachtig vragen of ze de vraag nog een keer wilden herhalen. Dat moest ik toch verkeerd verstaan hebben? Nou, nee dus. Tegenwoordig heb ik een vast aantal grappen waartussen ik per klant wissel als ik de slang van de haak haal en aangeef. "Kunt u hem na gebruik weer terug komen brengen?"

Nummer 2: "Zijn jullie nog open?"
Als het (meestal 's avonds) erg rustig is op het tankstation houden wij om veiligheidsredenen de buitendeur op slot. Veel mensen vragen dan of we al dicht zijn en dat verbaast me want alle verlichting brandt, er staan nog spullen buiten en de deur wordt nog open gedaan. Om nog maar te zwijgen over het feit dat het rolluik nog omhoog is. Als we inderdaad dicht zouden zijn zouden we het makkelijkste tankstation van Nederlands zijn om in te breken. Gelukkig zijn we dan ook gewoon nog open.

Nummer 1: "Kan ik pinnen?"
Het ligt op het puntje van mijn tong om te vragen: "Weet ik niet, heeft u het al een keer eerder gedaan?", maar gelukkig houd ik me meestal in. Hoewel de meeste mensen de grap er wel van in kunnen zien krijg ik ook wel eens een schaapachtige blik toegeworpen. Dan moet ik de grap gaan uitleggen en ja, daar wordt een grap doorgaans niet beter van.


Zomaar een greep uit het type vragen wat we hier zoal te voortduren krijgen. Gelukkig is dat ook wat mijn werkdag keer op keer weer de moeite waard maakt. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd zullen we dan maar zeggen.

Het gras van de buren

Heb jij je ook wel eens afgevraagd waarom voor jou altijd alles moeilijker is dan voor een ander? Waarom bij een ander alles van een leien dakje loopt terwijl jij zo je best doet en het dan vaak niet eens voor elkaar krijgt? Het lijkt wel alsof ze geen spat werk hoeven te verrichten en alles hen aan komt waaien.

Waarom heeft een ander nooit wallen onder zijn ogen na een nachtje doorhalen? En waarom heeft die klasgenoot die altijd feest viert en nooit wat doet wel een voldoende, maar jij niet? Waarom heeft die ene collega nooit een kater na een avondje flink stappen?

Ik zal je een geheimpje verklappen. Weetje waarom? Omdat degene zonder de wallen eigenlijk wel gewoon geslapen heeft. Omdat die klasgenoot die jij nooit wat ziet doen eigenlijk meteen de boeken induikt als hij thuis komt van school en die collega zonder kater? Tja, die is op zo'n stapavond, meestal de bob. Daarom dus.

Mensen zijn erg goed in het selectief vertellen van de waarheid, of er wordt zelfs keihard over gelogen. Het duurde even voordat ik het zelf door had maar mensen zijn lang niet altijd eerlijk over wat er gaande is. De vuile was buiten hangen? Ben je gek! Eerst zorgvuldig schoon boenen! Met de waarheid nemen we het niet zo nauw, want wat gaat het de buurman aan wat jou gebeurd?

Tja, dat gras van de buren hè? Het lijkt inderdaad wel een stuk groener. Gelukkig weet ik dat het alleen maar een gunstige lichtval is en kan ik weer lekker genieten van mijn eigen stukje gras.

Hiep hiep...

Hoera. Ik was (weer) jarig. In tegenstelling tot de meeste andere mensen maak je mij er niet heel erg gelukkig mee om hier al te lang bij stil te staan. Het is niet zo zeer omdat ik weer een jaar ouder ben, ik word per slot van rekening dagelijks een dag ouder en ben daar inmiddels redelijk aan gewend, maar meer omdat ik dan geacht word om 'gezellig' mijn verjaardag te vieren. Wat gebeurd er eigenlijk als ik mijn verjaardag liever niet vier?

Het antwoord op die vraag is erg simpel, dan regelt mijn moeder toch gewoon dat het huis helemaal vol zit? Ik was al een paar maanden systematisch (dan vergeet je niet per ongeluk iemand) aan iedereen aan het vertellen dat ik mijn verjaardag niet zou vieren omdat ik uitgerekend die dag de hele dag aan het werk zou zijn. (Ja, ik vond het ook heel vervelend.) Toch belde een week van tevoren een goede vriendin van de familie, of de vrijdag voor mijn verjaardag schikte.

Nu is 'nee' zeggen is niet de sterkste kant van mijn moeder en dus was de eerste visite een feit. Toen mijn zus en zwager hoorden dat ik toch wel mijn verjaardag zou 'vieren' waren zij natuurlijk ook van de partij, en ook mijn broer en zijn gezin besloten prompt om op vrijdag hun opwachting te maken. Als klap op de vuurpijl belden ook mijn schoonouders nog in de loop van de week, je raad het al, of vrijdag uit kwam.

Dus daar zat ik dan, op vrijdagavond met een glimlach vastgeschroefd op mijn gezicht, gezellig mijn verjaardag te vieren. Tja, wat zal ik erover zeggen? Je wordt maar één keer 23... toch?