In de spiegel

Jezelf beschrijven is moeilijk. Echt, probeer het maar eens. Schrijf een A4tje over jezelf en als je er tevreden over bent, laat het dan lezen aan 10 mensen die jou kennen. Grote kans dat ze alle 10 iets anders aanwijzen dat volgens hen niet (helemaal) klopt.

Andere mensen denken al snel dat ze je beter kennen dan jij jezelf kent. Persoonlijk zet ik daar mijn vraagtekens bij, zij weten immers alleen wat jij ze hebt verteld, of wat jij ze (dan al niet per ongeluk) hebt laten zien. Daarna geven ze ook nog eens een eigen interpretatie aan wat ze hebben gezien of gehoord en niet zelden is die interpretatie gebaseerd op hun eigen motieven om dingen te doen. Ze projecteren dus een stukje van zichzelf op jou. Maar inderdaad, zij kennen jou beter dan jij jezelf kent.

Natuurlijk betekent dit niet dat je alle adviezen en observaties van anderen naast je neer moet leggen, dat zou bijzonder onverstandig zijn en bovendien ontzeg je jezelf de mogelijkheid om te groeien. Wat het wel betekent is dat je bij jezelf moet blijven. Daarmee bedoel ik dat je niet moet klakkeloos moet gaan geloven in wat anderen over je zeggen, maar zelf kritisch moet kijken naar wat ze zeggen en of dat klopt. Dat is niet makkelijk, zeker niet als het om complimenten gaat, maar zeker wel de moeite waard.

Andere mensen willen eigenlijk het liefste dat je perfect voor hen bent. Alles waar zij zich aan storen, of waar zij last van hebben in jou gedrag moet verdwijnen en alles waar zij mee kunnen leven mag blijven. Handig, zo kan je zeggen dat iemand niet perfect perfect hoeft te zijn. Een zekere mate van imperfectie wordt immers gedoogd. Toen ik me dit eenmaal door had werd het voor mij een stuk makkelijker om me minder aan te trekken van wat andere mensen van mij vinden. Iedereen tevreden houden betekend namelijk niets minder dan perfect zijn, en dat vind ik onbegonnen werk. Wat ik vooral belangrijk vind is dat ik tevreden ben met mezelf. Ik moet in de spiegel kunnen kijken en tevreden zijn met wat ik zie. Als dat om wat voor reden dan ook niet zo is, dan is het tijd om te veranderen.

Helaas ken ik voorbeelden van mensen die zo druk bezig zijn met wat anderen van hen vinden, dat ze zelf niet eens lijken te weten wie ze zijn. Ze houden een masker voor, en dat masker lijkt steeds zwaarder te worden. Toch slepen ze het de rest van hun leven mee omdat ze denken dat ze zonder niet gelukkig zullen worden. Ironisch genoeg is dat juist de reden waarom ze niet gelukkig zijn want achter dat perfecte masker gaat een mens schuil, en mensen zijn nou eenmaal niet perfect.

Jezelf beschrijven is moeilijk, maar toch wil ik jullie uitdagen om een keer een uurtje uit te trekken om een A4tje over jezelf te schrijven. Gewoon, omdat het goed is om een keer in de spiegel te kijken.

Bureaucratie op het hoogste niveau

Ik hou ervan om te denken dat ik alles inmiddels heb gezien en dat niets mij nog kan verbazen. Ik werk per slot van rekening op een tankstation en maak de raarste dingen mee. Maar ik loop duidelijk nog niet lang genoeg op de universiteit rond. Ik weet niet wat het is met de mensen daar, maar ik rol van de ene verbazing in de andere. Vandaag een stukje over de wat ik graag het toppunt van bureaucratie noem: De pakbon om readers af te mogen halen.

De TU Delft heeft een werkelijk prachtig systeem om te zorgen dat studenten vooral niet teveel geld hoeven uit te geven aan boeken. In plaats dat je meerdere boeken moet kopen waaruit je slechts één hoofdstuk nodig hebt voor je studie stellen veel docenten readers samen met daarin alle stof die je nodig hebt. Deze readers kan je bestellen via de website en gratis laten bezorgen op het service punt van een faculteit naar keuze.  Als je bestelling is aangekomen op het door jou gekozen service punt krijg je per mail een pakbon, waarmee je de readers af kan halen.

Nu dacht ik slim te zijn en print tegoed te sparen door met de pakbon op mijn I-pad naar het service punt te gaan. Helaas, de mevrouw achter de balie vertelt me dat ze hem echt uitgeprint nodig had omdat ze één of andere streepjes code moest scannen bij inname. Okay, leuk geprobeerd. Toch maar opzoek naar een printer om die pakbon te printen.

Nu heeft de TU Delft sinds vorig jaar ook nog eens super handige 'Follow me' printers die op elke faculteit staan. Als je wil printen dan kan je eenmalig je computer op het netwerk zetten en daarna kan je op elke printer in het gebouw printen. Omdat ik het voor elkaar heb gekregen om al het hele jaar niet op mijn eigen faculteit te printen moet ik eerst mijn laptop op het netwerk zien te krijgen. 3 browsers en een hoop irritaties later heb ik het dan eindelijk voor elkaar. De pakbon staat op een willekeurige printer op me te wachten en ik sluit mijn laptop af.

Met mijn campus kaart log ik in op de dichtstbijzijnde printer, druk op printen en ... er gebeurt niets. Een rood lampje knippert mij vrolijk tegemoet. Het scherm informeert mij dat de zwarte inkt van deze printer op is. Gelukkig is het systeem verandert en kan ik nu op elke willekeurige printer printen. Op naar de volgende printer dus. Vol goede moed log ik in op een printer die in de volgende hal staat, maar als ik wil gaan printen blijkt mijn pakbon inmiddels uit de print lijst te zijn verdwenen.

Het is dat ik van mijn moeder heb geleerd dat vloeken niets oplost en bovendien niet erg damesachtig overkomt, anders had ik nu wel geweten wat ik wilde zeggen. Mijn laptop komt weer tevoorschijn en ik wacht een tikje ongeduldig tot hij zover is dat ik de pakbon nog een keer naar de printer kan sturen. Daarna verdwijnt mijn laptop weer in mijn tas en log ik in op de tweede printer. Dit keer kan ik gelukkig wel printen.

Het is inmiddels ruim 20 minuten later en ik meld me weer bij het service punt. Ja, het duurt even, maar dan heb je ook wat. Ik overhandig de mevrouw die mij net heeft weggestuurd om te printen de pakbon en neem mijn readers in ontvangst. Als ik me om wil draaien zie ik mijn met bloed, zweet en tranen (van frustratie wel te verstaan) pakbon zo, zonder gescand te worden in de vuilnisbak verdwijnen.

Als ik wegloop vraag ik me af waarom iemand die schijnbaar zo'n hekel heeft aan studenten in godsnaam op een universiteit is gaan werken...

Help! Lood om oud ijzer is anders!

Inderdaad, ik ben overgegaan op de 'dynamische weergave'. En om meteen maar met de deur in huis te vallen: Nee, ik ben nog niet tevreden over hoe het er nu uitziet. Ik denk dan ook dat dit slechts een tijdelijke look is.

Goed, maar waarom opeens op stel en sprong over naar die dynamische weergave? Nou, het zit zo. Ik heb een nieuw blog: Chell kookt. En om die te promoten staat die nu in de start balk van Lood om oud ijzer. (En stiekem ook in deze post). Helaas ben ik vanavond niet zo'n technisch wonder en lukt het me niet om in het oude sjabloon de start balk tevoorschijn te toveren. Het resultaat? Deze noodoplossing tot ik tijd heb om het weer aan te passen naar mijn eigen smaak.

Maar waar gaat mijn nieuwe blog over? Zoals sommigen van jullie misschien wel weten vind ik koken ontzettend leuk. Het is altijd weer een uitdaging om zo gezond mogelijk te koken en het ook nog lekker en betaalbaar te houden. In mijn nieuwe blog deel ik mijn favoriete recepten. Dus geen inspiratie wat je deze week gaat eten? Neem eens een kijkje zou ik zo zeggen.

Naar de tandarts

Ik zou het fantastisch vinden als ik hier een prachtig verhaal kon neerzetten over hoe ik het niet erg vind om naar de tandarts te gaan, maar helaas. Ik heb een gruwelijke hekel aan de tandarts. Vandaar dat ik mijn halfjaarlijkse controle bij voorkeur om de twee jaar doe.

Vandaag was het weer zover. Na een mislukte poging op mijn verjaardag (ik had me écht verslapen!) was het vandaag tijd voor poging twee. Met lood in de schoenen stond ik er keurig netjes, zoals het hoort, 5 minuten te vroeg aan de balie. Ja, inderdaad, ik heb een afspraak. Geloof me, zonder zou ik hier niet zijn en nu we het er toch over hebben, ik ben hier sowieso liever niet.

We (ik en mijn man) mogen plaatsnemen in de wachtkamer. Omdat ik gewend ben dat ze uitlopen heb ik, in het kader van tijdsbesparing, mijn tandenborstel meegenomen om ter plekke mijn tanden te poetsen. Net als we klaar zijn wordt mijn man geroepen voor zijn behandeling. Hoewel ik donders goed weet dat het in deze praktijk niet gewenst is dat je mee naar binnen gaat, ga ik toch mee de behandelkamer in. Ik kan er niet goed tegen om in mijn eentje in de wachtkamer achter te blijven dus leven ze er maar mee. Daarbij was het bij mijn vorige tandarts de normaalste zaak van de wereld dat het hele gezin tegelijk binnenkwam.

Het volgende obstakel zijn de foto's die moeten worden genomen en ik word de behandelkamer weer uitgewerkt. Schijnbaar is het niet erg als het röntgen apparaat straks tegen mijn wang staat, maar als ik nu op twee meter afstand sta te kijken is het opeens onverstandig. Ongeduldig sta ik met mijn hand op de klink aan de andere kant van de deur te wachten tot ik de tweede klik heb gehoord, daarna kom ik weer gewoon naar binnen. De assistente werpt me een nijdige blik toe, ze was duidelijk niet van plan om me terug te roepen. Ik glimlach vriendelijk als ik weer op de de (puur decoratieve) stoel in de hoek van de behandelkamer plaats neem.

Het gebit van mijn man is altijd perfecte staat en hij maakt zich dan ook nooit zo'n zorgen om een tandartsbezoek, maar ik ben niet gezegend met zo'n mooi sterk gebit. De gaten vallen er bij mij gewoon in waar je bijstaat. Relaxed ligt hij in de stoel terwijl de tandarts hem laat zien wat er in zijn mond zoal aan de hand is. Helaas zijn de twee melk kiezen die mijn man nog heeft hun wortel aan het verliezen. Dat is vervelend, want opvolgers heeft hij niet en implantaten zijn duur. Toch stelt de tandarts hem gerust, hij had van de week nog een patiënt van 50 die nog in het bezit was van één melk kies. Helaas voor mijn man blijft het niet bij dit slechte nieuws. In zijn gebit zitten ook twee zwakke plekjes die de tandarts liever niet laat zitten. Deze zomer verwelkomt hij dan ook zijn eerste twee vullingen.

Nu is het mijn beurt. Ik heb me al ingesteld op het nieuws dat ik gaatjes heb en ik maak me zorgen om mijn verstandskies die is doorgekomen. Nadat er ook bij mij foto's zijn gemaakt port de tandarts even rond in mijn mond en vind dat het eigenlijk reuze meevalt. Ik heb me voor niets zorgen gemaakt, mijn gebit ziet er nog erg goed uit. Ik heb geen tand plak en de verstandskies is mooi recht aan het doorkomen. Zolang er geen gaatjes inkomen gaat hij er niets aan doen. Mijn hart maakt een sprongetje, het poetsen lijkt eindelijk wel effect te hebben! Helaas moet ook ik terug komen deze zomer, want twee van mijn vullingen zijn aan het uitslijten en moeten opnieuw erin gezet worden: één aan de ene kant, en (heel symmetrisch) dezelfde kies aan de andere kant. Ook heb ik een nieuw zacht plekje op één van mijn tanden, maar van een gaatje is nog geen sprake. Ook de foto's blijken goed te zijn.

Een paar minuten later staan we buiten. Ik heb deze zomer 2 afspraken omdat er niet aan twee kanten tegelijk verdoofd kan worden en mijn man heeft er één. Ook heb ik meteen maar een nieuwe controle afspraak gemaakt voor in de kerstvakantie. Dan heb ik in ieder geval niet meer het excuus dat ik vergeten ben te bellen voor een afspraak.

Verkeersregels voor gevorderden (Stad Editie)

Op school hebben we allemaal wel eens een verkeersles gekregen. Sterker nog, de meeste van mijn leeftijdsgenoten hebben (net als ik overigens) een welgemeende poging gedaan om een 'verkeers-fiets diploma' te halen. Als ik had geweten dat de verkeersregels voor gevorderden helemaal niets lijken op die regels die ik in een ver en grijs verleden op school heb geleerd dan had ik niet zo mijn best gedaan om dat diploma cum laude te halen.

Want wat blijkt? Als je eenmaal losgelaten wordt in het echte verkeer dan gelden al die regels niet meer. Voorrangsregels zijn verdwenen en vervangen door simpelere varianten zoals 'als je voorrang wil moet je voorrang nemen' en 'stoplichten zijn voor andere mensen'. De claxon en lichten van de auto blijken daarnaast helemaal niet primair voor de veiligheid te zijn, maar vooral een handig middel je ongenoegen te uiten richting andere weggebruikers (handgebaren ter verduidelijking zijn hierbij optioneel). En heb je staan wachten voor een groen stoplicht omdat die idioot voor je niet doorreed? Geen nood, je hebt nu lang genoeg gewacht en mag daarom door rood rijden!

Als fietser kom je er al snel achter dat als het stuur van je fiets ergens langs kan wurmen, dat je er dus langs mag en die grote stoplichten, die zijn alleen voor auto's en mogen genegeerd worden. Met drie naast elkaar fietsen mag ook best als het verkeer het niet toelaat, want eerlijk is eerlijk, een auto is (bijna) het zo breed en die mogen ook gewoon in druk verkeer op de weg komen. Ook is het hand uitsteken om aan te geven welke kant je opgaat volkomen overbodig: andere weggebruikers zien vanzelf wel welke kant je opgaat. Ten slotte is de stoep een soort van veredeld fietspad dat je mag gebruiken zodra de weg om wat voor reden dan ook geblokkeerd is en op een zebrapad heb je voorrang omdat als je af zou stappen ook een voetganger zou kunnen zijn.

Maar ook als voetganger heb je een bijspijker cursus nodig. Want daar waar we op school nog leerden dat je pas over kan steken als je goed om je heen gekeken hebt (Links, rechts, links) blijkt dat in de praktijk reuze mee te vallen: Al het andere verkeer zal namelijk zijn uiterste best doen om jou te ontwijken. Dus een zebrapad gebruiken is (ook binnen 30 meter) niet nodig, auto's stoppen toch wel. Wat ook handig is om te weten is dat als je zo'n voetgangersverkeerslicht tegen komt met zo'n knopje dat je deze in kan drukken, maar vervolgens niet hoeft te wachten tot het voetgangerslicht op groen gaat. Je hebt immers het knopje ingedrukt en daarmee het recht gekregen om veilig over te steken.

En dan denk ik terug aan die tijd, toch niet eens zo lang geleden, dat ik op mijn fietsje door mijn woonplaats fietste, over de route die ik zo zorgvuldig uit mijn hoofd had geleerd. Bij elke kruising goed om me heen kijken, aangeven welke kant ik op zou gaan en over mijn schouder kijkend of ik kon, dit alles terwijl ik voorrang verleende daar waar de regels dat voorschreven. Waarom ik dat allemaal geleerd heb weet ik niet, ze hadden het me net zo goed in één keer goed kunnen leren, dat had me een hoop moeite bespaard.

Omdat het nooit te laat is voor goede voornemens

Ja, ik ben me ervan bewust dat het 18 januari is vandaag. Ik weet dat dat betekent dat ik welgeteld 18 dagen te laat ben met mijn goede voornemens voor 2012. Mijn excuus? Uhem, ja, laten we het daar niet over hebben...

Dit jaar heb ik met zorg 5 goede voornemens uitgezocht om uit te voeren.

Overstappen op biologische producten
Normaal ben ik helemaal niet zo'n alternatief figuur, maar toen ik merkte dat ik het voor elkaar kreeg om voor ruim 4 personen te koken voor mij en mijn man en dat het nog schoon op ging ook heb ik mezelf maar eens achter de oren gekrabbeld. Dit jaar wil ik om die reden graag overstappen op biologische producten bij wijze van experiment; Is het echt zoveel beter? De uitdaging is natuurlijk om dit alles te doen voor een student-vriendelijk budget...

Niet overal een excuus voor klaar hebben
Het is onder familie en vrienden algemeen bekend dat ik altijd een excuus klaar heb liggen waarom iets niet lukt, of waarom ik (weer) te laat ben, of waarom ik iets vergeten ben. Meer dan eens hebben mensen mij erop gewezen dat het niet één van mijn prettigere eigenschappen is, dus dat lijkt me een mooi punt om aan te werken.

Mijn P halen
Kennen jullie deze nog? Hij stond vorig jaar ook al op mijn lijstje en toen is deze halverwege het jaar al gestrand. Dit jaar word het anders: Met frisse moed ga ik er weer tegenaan, want dit punt gaat pas van mijn lijstje af als ik dat papiertje op zak heb!

Meer weblogs schrijven
Ah, weer een bekende maar in een ander jasje. Vorig jaar wilde ik in zijn algemeen meer gaan schrijven en meer afschrijven. Hoewel dat voor dit weblog niet zo best uit heeft gepakt heb ik in 2011 wel veel meer geschreven voor verschillende andere 'projecten'. Dit jaar wil ik echter dit weblog niet meer zo verschrikkelijk verwaarlozen. Dus meer te lezen voor jullie!

De wereld van de ondergang redden
Het zal niemand ontgaan zijn dat de Maya kalender dit jaar afloopt en dat er mensen zijn die geloven dat dit het einde van de wereld zal betekenen. Geen nood, mijn goede voornemen is om de wereld te redden in het geval dat deze zal vergaan.


Zo, dat waren ze weer voor dit jaar. Natuurlijk blijven mijn voornemens van vorig jaar ook een aandachtspunt (vooral omdat ik ze vorig jaar geen van allen tot een overtuigend goed eind heb gebracht en er zelfs twee zijn teruggekeerd op de lijst) maar dit is een nieuwe ronde met nieuwe kansen! Ik heb er weer zin in.