Ik zou het fantastisch vinden als ik hier een prachtig verhaal kon neerzetten over hoe ik het niet erg vind om naar de tandarts te gaan, maar helaas. Ik heb een gruwelijke hekel aan de tandarts. Vandaar dat ik mijn halfjaarlijkse controle bij voorkeur om de twee jaar doe.
Vandaag was het weer zover. Na een mislukte poging op mijn verjaardag (ik had me écht verslapen!) was het vandaag tijd voor poging twee. Met lood in de schoenen stond ik er keurig netjes, zoals het hoort, 5 minuten te vroeg aan de balie. Ja, inderdaad, ik heb een afspraak. Geloof me, zonder zou ik hier niet zijn en nu we het er toch over hebben, ik ben hier sowieso liever niet.
We (ik en mijn man) mogen plaatsnemen in de wachtkamer. Omdat ik gewend ben dat ze uitlopen heb ik, in het kader van tijdsbesparing, mijn tandenborstel meegenomen om ter plekke mijn tanden te poetsen. Net als we klaar zijn wordt mijn man geroepen voor zijn behandeling. Hoewel ik donders goed weet dat het in deze praktijk niet gewenst is dat je mee naar binnen gaat, ga ik toch mee de behandelkamer in. Ik kan er niet goed tegen om in mijn eentje in de wachtkamer achter te blijven dus leven ze er maar mee. Daarbij was het bij mijn vorige tandarts de normaalste zaak van de wereld dat het hele gezin tegelijk binnenkwam.
Het volgende obstakel zijn de foto's die moeten worden genomen en ik word de behandelkamer weer uitgewerkt. Schijnbaar is het niet erg als het röntgen apparaat straks tegen mijn wang staat, maar als ik nu op twee meter afstand sta te kijken is het opeens onverstandig. Ongeduldig sta ik met mijn hand op de klink aan de andere kant van de deur te wachten tot ik de tweede klik heb gehoord, daarna kom ik weer gewoon naar binnen. De assistente werpt me een nijdige blik toe, ze was duidelijk niet van plan om me terug te roepen. Ik glimlach vriendelijk als ik weer op de de (puur decoratieve) stoel in de hoek van de behandelkamer plaats neem.
Het gebit van mijn man is altijd perfecte staat en hij maakt zich dan ook nooit zo'n zorgen om een tandartsbezoek, maar ik ben niet gezegend met zo'n mooi sterk gebit. De gaten vallen er bij mij gewoon in waar je bijstaat. Relaxed ligt hij in de stoel terwijl de tandarts hem laat zien wat er in zijn mond zoal aan de hand is. Helaas zijn de twee melk kiezen die mijn man nog heeft hun wortel aan het verliezen. Dat is vervelend, want opvolgers heeft hij niet en implantaten zijn duur. Toch stelt de tandarts hem gerust, hij had van de week nog een patiënt van 50 die nog in het bezit was van één melk kies. Helaas voor mijn man blijft het niet bij dit slechte nieuws. In zijn gebit zitten ook twee zwakke plekjes die de tandarts liever niet laat zitten. Deze zomer verwelkomt hij dan ook zijn eerste twee vullingen.
Nu is het mijn beurt. Ik heb me al ingesteld op het nieuws dat ik gaatjes heb en ik maak me zorgen om mijn verstandskies die is doorgekomen. Nadat er ook bij mij foto's zijn gemaakt port de tandarts even rond in mijn mond en vind dat het eigenlijk reuze meevalt. Ik heb me voor niets zorgen gemaakt, mijn gebit ziet er nog erg goed uit. Ik heb geen tand plak en de verstandskies is mooi recht aan het doorkomen. Zolang er geen gaatjes inkomen gaat hij er niets aan doen. Mijn hart maakt een sprongetje, het poetsen lijkt eindelijk wel effect te hebben! Helaas moet ook ik terug komen deze zomer, want twee van mijn vullingen zijn aan het uitslijten en moeten opnieuw erin gezet worden: één aan de ene kant, en (heel symmetrisch) dezelfde kies aan de andere kant. Ook heb ik een nieuw zacht plekje op één van mijn tanden, maar van een gaatje is nog geen sprake. Ook de foto's blijken goed te zijn.
Een paar minuten later staan we buiten. Ik heb deze zomer 2 afspraken omdat er niet aan twee kanten tegelijk verdoofd kan worden en mijn man heeft er één. Ook heb ik meteen maar een nieuwe controle afspraak gemaakt voor in de kerstvakantie. Dan heb ik in ieder geval niet meer het excuus dat ik vergeten ben te bellen voor een afspraak.
