Vijf voor Twaalf

Eigenlijk had ik dit stuk vorig jaar al willen schrijven, maar toen kreeg ik het stuk niet rond voor 12 uur en toen heb ik maar gedaan waar ik goed in ben: Uitstellen. Misschien wel een goed idee in dit geval, aangezien ik nu een kans heb om een beter stuk te schrijven.

Voor mij is 2011 natuurlijk een bijzonder jaar geweest. Ik ben getrouwd, ik ben (voor de derde keer) tante geworden van het aller leukste (kleine) jongetje van de wereld en ik heb mijn BSA (Bindend Studie Advies) gehaald voor mijn studie. Maar zoals jullie misschien nog kunnen herinneren ben ik 2011 ook ingegaan met 3 goede voornemens. Ik heb jullie toen beloofd om aan het eind van het jaar terug te kijken op hoe ik het heb volgehouden. Tja, het is vijf voor twaalf en langer kan ik het niet uitstellen ben ik bang.


Zondag = Wandeldag
Tja, wat zal ik hier eens over zeggen? Zondag is geen wandeldag geworden, maar daar staat wel tegenover dat ik wel twee keer ben wezen baantjes trekken in het zwembad en dat ik regelmatig lopend naar de stad ga en ook weer op twee hoog woon zonder lift. Bij mijn ouders thuis ga ik altijd boven naar het toilet zodat ik toch weer een extra trap loop. Dus nee, Zondag is geen wandeldag, maar ik beweeg wel weer meer. Een half puntje voor Chell.

In 2011 haal ik mijn P
Uhm, zoals ik al zei heb ik het BSA gehaald met 3/4 van mijn P, maar dat is nog steeds een kwart tekort om dit goede doel te halen. Volgend jaar beter!

Meer afschrijven
Een blik op dit weblog laat zien dat dit voornemen in de aanloop naar mijn trouwen al is gesneuveld. Hoewel ik voor andere projecten wel meer heb geschreven heb ik dit weblog verschrikkelijk verwaarloosd de afgelopen maanden. Wat ik wel heb bereikt is dat ik wel alle stukken die ik begin ook afmaak. Het spreekt voor zich dat het volgende goede voornemen wordt dat ik meer stukken moet beginnen.


Al met al ben ik best tevreden met 2011, gelukkig is er nog ruimte voor verbetering voor 2012 anders wordt dat maar een saai jaar. Nu maar hopen dat de wereld niet vergaat zodat ik nog fijn een jaar aan mezelf kan werken. Ik denk dat we allemaal wel weten dat ik nog genoeg te doen heb.

Tot slot wil ik iedereen een gelukkig en vooral erg gezond 2012 wensen. Ik ben heel benieuwd naar wat dit jaar voor ons in petto zal hebben, maar eerst maar eens oud en nieuw. Gezellig met de halve familie om een vuurtje in de tuin staan waar mijn vader gluwijn uitdeelt omdat we niet weten wat we anders met 8 flessen moeten. Dat wordt vast een vrolijke boel.

Stilletjes ons huisje voorbij

Als kind was Sinterklaas avond voor mij echt het feest van het jaar. Wekenlang zette ik elke avond mijn schoen bij het raam en zong ik plichtsgetrouw elk liedje dat ik kende. 'S nachts kon ik dan niet slapen en lag ik gespannen te luisteren of ik wat hoorde. Kon dat misschien het paard van Sinterklaas zijn op het dak? Was die schaduw van een Piet die keek of ik al wel in bed lag? Was dat gerommel in de gang één van de katten of was dat Sinterklaas? Zouden ze mijn wortel voor het paard wel vinden?

Als Sinterklaas dan eindelijk naar ons dorp kwam stonden ik en mijn beste vriend Tim vooraan in de rij, om na afloop urenlang te discussiëren of dit nou de Echte Sinterklaas was, of toch gewoon een hulp Sinterklaas. Tja, wat voor een kind al niet belangrijk is hè?

Vandaag de dag vind ik Sinterklaas nog altijd fantastisch, maar echt vieren doen ik en mijn man niet meer. Tenminste, elk jaar weer verwachten we dat de goedheiligman ons dit jaar toch echt te oud vindt en zijn tijd liever besteed aan al die schattige kinders die wel braaf voor hem zingen. Niets is echter minder waar. Ook dit jaar stond er weer een goed gevulde tas met cadeaus voor de deur.

Dank u wel Sinterklaas!

De mooiste dag van je leven

Normaal meld ik geen persoonlijke dingen hier op Lood om oud ijzer, maar omdat er de laatste maand gewoon niets anders in mijn hoofd zit ga ik er toch maar over schrijven. Het is per slot van rekening één van de redenen dat ik dit weblog wederom zo heb verwaarloosd. Ik heb het ontzettend druk met alles in goede banen leiden want 2 Augustus van dit jaar is voor mij een belangrijke dag. Het is mijn trouwdag.

Vaak wordt gezegd dat je trouwdag de mooiste dag van je leven is. Ik kan niet anders dan aan die uitspraak twijfelen. Ik heb altijd geloofd dat geluk in de kleine dingen zit. Geluk is als ik 's avonds in zijn armen in slaap ben gevallen en de volgende ochtend in diezelfde houding weer wakker word. Geluk is wanneer we na een knallende ruzie gierend van het lachen op bed liggen omdat we vergeten zijn waar de ruzie nou eigenlijk over ging. Geluk is dat moment dat we ons beseffen hoeveel we van elkaar houden. Zoetsappig? Zeker, maar dat is wat ik denk dat geluk is.

Op onze trouwdag worden wij vergezeld van bijna 40 daggasten. Zelf had ik de gastenlijst graag wat korter gezien, maar een lijn trekken wie er wel of niet mogen komen is erg lastig. Onze lijst bestaat voornamelijk uit (directe) familie en zelfs daarin is nog gesnoeid. Gelukkig is het ons feestje en ons feestje hoeft niet druk te zijn. 40 gasten, dat is nog wel te doen.

Mijn vriend en ik houden van goed eten, dus na de plechtigheid (die wordt gehouden in een 500 jaar oude kapel) houden we een korte receptie met koffie/thee en taart voordat we doorgaan naar een luxe restaurant waar we een avondvullend diner houden van 5 gangen met bijpassende wijnen. Een leuk detail is dat mijn vriend en ik al onze jubileums in dit restaurant hebben gevierd en dat het voor ons dus al een bijzondere plek is.

Al met al zal 2 Augustus voor ons een bijzondere dag worden waaraan ik nog lang en met veel plezier aan terug hoop te denken. Nu maar hopen dat het weer nog een beetje bijdraait. Mocht dat niet gebeuren is trouwens nog niet de nood aan de man. Ik ken het Nederlandse weer ook al langer dan vandaag en heb passende voorzorgsmaatregelen genomen: Een mooie witte paraplu. Gewoon voor het geval dat.

Wat zou jij doen?

Wat zou jij doen als je nog maar één minuut te leven had? Het is een interessante vraag en het antwoord is zowel veelzeggend als uniek. Iedereen wil wat anders doen en bijna iedereen zal zeggen dat een minuut te kort is. Maar stel je eens voor dat je echt nog maar een minuut hebt, wat ga jij doen?

Hoewel ik zelf het liefste zou zeggen dat ik mijn vriend op zou zoeken en mijn laatste minuut met hem door zou willen brengen moet ik eerlijk toegeven dat het waarschijnlijker is dat ik in discussie ga met degene die me het slechte nieuws heeft gebracht. Want waarom ga ik over een minuut dood? En hoe weet ik het zeker? Is het wel of niet eerlijk? Allemaal vragen die ik meteen beantwoord wil hebben en tegen de tijd dat het zover is, dan is het te laat: mijn minuut is voorbij en ik heb hem niet gebruikt voor dat waar ik het liefste doe.

Mijn vriend is het andere uiterste. Als iemand hem zou vertellen dat hij nog een minuut te leven heeft dan gelooft hij dat (bij wijze van spreken) meteen, maar hij is een echte twijfelaar. Normaal gesproken heeft hij al moeite met bepalen wat hij het leukste vind om te doen en het zou mij niets verbazen als hij de hele minuut gebruikt om te bedenken wat hij wil gaan doen, wetend dat dit het laatste is wat hij ooit zal doen. Je raadt het al, ook zijn minuut gaat (om geheel andere redenen) verloren.

Dan heb je ook nog van die wijsneuzen als mijn schoonvader, die zal waarschijnlijk iets verzinnen wat langer duurt dan een minuut en er vervolgens op staan dat hij de gelegenheid krijgt om af te maken waar hij aan begonnen is. Of mijn eigen vader, die je waarschijnlijk vierkant in je gezicht uitlacht en vervolgens gewoon verder gaat met waar hij mee bezig was, voor dat soort onzin heeft hij immers geen tijd.

Zomaar een paar mensen waarvan ik denk te weten hoe zij zouden reageren, maar de vraag is natuurlijk: Wat zou jij doen als je nog maar één minuut te leven had?

Zoektocht naar een naam

Sinds vandaag heeft mijn vriend een weblog over het zelf samenstellen van computers. Weet je niets van computers? Perfect, dan ben jij zijn doelgroep. Zijn doel is namelijk om het samenstellen van een computer toegankelijker te maken voor de gewone sterveling. Dus wil jij iets weten over computers maar weet je niet zo goed waar je moet beginnen? Neem een kijkje op BitWijs!

Wat klinkt de naam vanzelfsprekend he? Wie zou vermoeden dat verschillende namen het veld hebben moeten ruimen voordat hij eindelijk een geschikte naam gevonden had? Want wat dacht je van 'System Blog'? Dat is weer eens wat anders dan System Log, maar helaas, iemand anders was al op dat briljante idee gekomen. 'Nerd Inside' dan? Nee, die Intel grappen zijn we inmiddels ook wel zat.

Één naam viel wel om een heel bijzondere (maar begrijpelijke) reden af: 'A Bit More' leek zo perfect, totdat Ewoud erachter kwam dat deze naam op blogspot al bezet was. Dit blog bleek gewijd aan het langer maken van een bepaald lichaamsdeel van de schrijver in kwestie. Bijzonder? Dat zeker. Klikken is dan ook volledig op eigen risico.

Namen die verder de revue gepasseerd zijn waren 'Byte me'(Dit bleek een groot bedrijf te zijn dat actief is in de VS en Australie), 'Stukje bij Bitje' (helaas viel die af omdat het 'niet goed stond in de ULR') en 'Ewoud Online' (dat afkorten werd EO dus daar werd hij ook al niet erg gelukkig van).

En de uiteindelijke winnaar? Na wat rondkijken op een wikipagina over computers kwam ik het woord 'Bitwise' tegen. Helaas bleek ook dat de naam van een groot bedrijf te zijn. Gelukkig is mijn vriend eindeloos creatief en werd De naam BitWijs. En ach, wees eerlijk, een Nederlandse naam voor een Nederlands weblog is wel zo leuk.

Hoe word ik een held?

Helden worden niet geboren, maar gemaakt. Het is een veelgehoorde uitspraak die zoiets betekent als: In iedereen schuilt een held, maar de situatie moet zich wel voordoen. Want hoe word je een oorlogsheld als jou land het geluk heeft om nooit in een oorlog verzeilt te raken? Hoe red je zonder eerst aan jezelf te denken iemand van de verdrinkingsdood als iedereen die ter water raakt kan zwemmen? Of hoe red je iemand uit een brandend huis als er maar geen brand uitbreekt? (Gek genoeg ben je weer géén held als je eerst de brand zelf hebt aangestoken)

Dus hoe wordt je eigenlijk een echte held als die situatie zich niet vanzelf voordoet? Je kan moeilijk een willekeurige peuter in de dichtsbijzijnde sloot duwen of de oorlog verklaren aan een ander land. Tenzij je de minister-president of koning(in) bent, maar dat lijkt me een meerjarenplan waaraan nog redelijk wat haken en ogen zitten.

Gelukkig is er ook nog zoiets als de 'sociale' held. Dat zijn mensen die grote veranderingen teweegbrengen. Mooi, die lucifers kunnen we dus weer wegstoppen. Het enige dat we nu nog hoeven te doen is ergens een mening over te hebben en die uit te dragen. Het liefst ten koste van je eigen comfort, dat doet het altijd goed bij het grote publiek. Kweek sympathie voor jou goede zaak en vergeet vooral niet om bescheiden te blijven. Onthoud: Een echte held zal altijd ontkennen dat hij een held is. Ja, waar doe je het eigenlijk voor hè?

Maar goed, geen inspiratie voor een mening? Of krijgt jou goede zaak geen voet aan de grond? Geen nood, je kan altijd nog kinderen nemen. Dan ben je toch al snel een jaar of tien iemands grootste held.

Stilte voor de storm

Het was mijn vader die mij gisteren aansprak op het feit dat ik al meer dan een maand niet naar dit weblog heb omgekeken. Ik wilde toch wat? Inderdaad, ik wil dit weblog bijhouden en het liefst dat het ook nog gelezen wordt. Het probleem is alleen dat er heel veel mensen om mij heen zijn die momenteel ook wat van mij willen. Als ik zeg dat ik het druk heb, is dat een understatement.

Maar mijn vader had wel gelijk: het is geen reden om mijn weblog te verwaarlozen. Dus hier ben ik weer, terug van weggeweest met mijn oprechte excuses en klaar voor een nieuwe start. Veel plezier ermee.

Kikker in je bil

Ik was nog geen half uur wakker toen ik met de eerste 1 April grap werd geconfronteerd. Onze (Indonesische) hulp in de huishouding had mijn moeder eerder die ochtend bloed serieus verteld dat ze voor privé redenen morgen weer terug zou gaan naar Indonesië. Mijn moeder, die zich toevallig net vandaag verslapen had, vloog er met open ogen in. Hilariteit alom, want als er iemand is waarvan je geen 1 April grap verwacht, is het onze hulp in de huishouding wel.

Tja, 1 April, wat zal ik er eens over zeggen? Een rondje internet leert al snel dat er ook dit jaar vol op grappen in omloop zijn. Wat dacht je van de Heineken Bierpad? Of het beschuit van Bolletje, speciaal ontwikkeld voor linkshandige mensen? Volgens de website in de winkel vanaf, jawel, begin April. En heel toevallig wordt er ook op 1 April een nieuwe TV serie (The Aurors), gebaseerd op Harry Potter, aangekondigd met een waanzinnige trailer. Te mooi om waard te zijn? Moet je wel op rekenen ben ik bang.

En ik? Nee, ik ben zelf geen ster in het maken van 1 April grappen of het herkennen daarvan. Ik ben verrassend goed gelovig als het erop aankomt. Ik houd mijn hart dan ook vast, want vanmiddag komen mijn neefje van 8 en nichtje van bijna 5. Hoewel ik natuurlijk nu er al rekening mee houd dat die een streek voor ons in petto hebben ben ik vanmiddag waarschijnlijk alweer vergeten welke dag het is en vlieg ik er (net als mijn moeder vanmorgen) met open ogen in.

Koningin straks

Vandaag is de eerste dag van de 'Witte Week' op de TU Delft. Voor iedereen die niet bekend is met dit fenomeen: Dat betekent dat er in verband met de naderende tentamens een week is vrij geroosterd. Let op! vrij geroosterd betekent niet dat je ook vrij bent (die fout heb ik al meerdere keren gemaakt) maar dat je vrij krijgt om te kunnen leren. Oké, hoe moeilijk kan dat zijn?

In een overmoedige bui heb ik gisteren mijn wekker op 7 uur gezet. Als hij 's ochtends afgaat vraag ik me af waarom. Ik ben helemaal geen ochtend mens, dat weet ik zelf ook wel. Nou ja, ik vergeet wel vaker wat. Ik druk de wekker op 'snoose' en draai me nog een keer om, en nog eens. En nog eens...

Ergens tussen 8 uur en half 9 heb ik mezelf eindelijk overtuigd dat ik het niet kan maken om nog langer te blijven liggen, ik heb per slot van rekening nog genoeg te doen. Met mijn ogen nog half dicht loop ik richting de badkamer. Eerst maar eens douchen, tandenpoetsen, aankleden en eten voordat ik aan mijn 'werk'-dag begin.

Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en dus neem ik het ervan: Een groot bord havermout pap gezoet met honing. Ja, honing, want suiker ga ik van stuiteren en dat werkt niet erg bevorderlijk voor mijn leerprestaties. Stiekem vind ik het heel slim van mezelf dat ik daaraan gedacht heb.

Tegen de tijd dat ik eindelijk klaar zit om aan mijn leerwerk te beginnen is het alweer half 10. Ik pak mijn boeken, schrift en readers en... Ping. E-mail. Oké, heel even kijken dan maar. Het komende uur zijn onder andere mijn favoriete forum, de e-mail, My free farm en Kapi Hospital het lijdend voorwerp van mijn studie ontwijkend gedrag.

Tegen half 11 spreek ik mezelf streng toe dat ik nu echt wat moet gaan doen en de readers gaan open. Tot een uur of half 1 gaat dat eigenlijk heel goed, maar dan begint mijn maag te knorren. Tijd voor de lunch. Omdat ik wederom geen zin heb om 'gewoon' brood te eten bak ik een roerei met ui voor mezelf. Mijn vriend hoeft niet, maar zien eten doet eten en als ik mijn eigen ei op heb sta ik al snel een tweede portie te maken. Mannen!


Inmiddels is het nu bijna half 3 en leg ik de laatste hand aan deze blog. Maar hierna ga ik echt weer aan het werk. Ja, straks. Echt waar.

Vraag en antwoord

Voor iedereen die het de laatste tijd is ontgaan: ik werk op een tankstation. Op dit tankstation maak ik de gekste dingen mee. Nee, serieus. Je kan het zo gek niet bedenken, of het gebeurt hier.

Waar ik me toch echt het meeste over kan verbazen zijn de vragen die ik zo af en toe krijg van mensen. Je kan ze vaak niet dom noemen (wel onwetend) maar de verwoording laat hier en daar wat te wensen over.

Vandaag heb ik een top 5 gemaakt van de meest opvallende vragen die ik regelmatig krijg en wat ik erover te zeggen heb:

Nummer 5: "Mag ik dit van je meenemen?"
Als ik deze vraag krijg glimlach ik meestal vriendelijk en vermeld ik er keurig bij dat er natuurlijk wel betaald moet worden. Mensen kijken me dan stomverbaasd aan, leggen geld neer en gaan weer weg. Tja, voor niets gaat de zon op hè?

Nummer 4: "Ik zoek iets, maar dat heb je zeker niet, hè?"
Ik zal de eerste zijn die toegeeft dat de shop van ons tankstation(netje) erg klein is, maar wat ik echt niet begrijp zijn de mensen die de conclusie trekken dat we iets niet hebben en dat dan in een vragende vorm concluderen. Het grappigste is dat ons assortiment snoep groter is dan dat van de plaatselijke supermarkt. Wij hebben alles wat gangbaar is op een tankstation. Dat, en nog veel meer. Mijn antwoord op deze vraag is dan ook meestal: "Ja hoor, dat ligt daar!"

Nummer 3: "Mag ik lucht van je?"
Inmiddels weet ik dat als mensen dit vragen, dat ze de slang van de bandenspanningspomp bedoelen. Toen ik deze vraag voor het eerst hoorde kon ik alleen maar schaapachtig vragen of ze de vraag nog een keer wilden herhalen. Dat moest ik toch verkeerd verstaan hebben? Nou, nee dus. Tegenwoordig heb ik een vast aantal grappen waartussen ik per klant wissel als ik de slang van de haak haal en aangeef. "Kunt u hem na gebruik weer terug komen brengen?"

Nummer 2: "Zijn jullie nog open?"
Als het (meestal 's avonds) erg rustig is op het tankstation houden wij om veiligheidsredenen de buitendeur op slot. Veel mensen vragen dan of we al dicht zijn en dat verbaast me want alle verlichting brandt, er staan nog spullen buiten en de deur wordt nog open gedaan. Om nog maar te zwijgen over het feit dat het rolluik nog omhoog is. Als we inderdaad dicht zouden zijn zouden we het makkelijkste tankstation van Nederlands zijn om in te breken. Gelukkig zijn we dan ook gewoon nog open.

Nummer 1: "Kan ik pinnen?"
Het ligt op het puntje van mijn tong om te vragen: "Weet ik niet, heeft u het al een keer eerder gedaan?", maar gelukkig houd ik me meestal in. Hoewel de meeste mensen de grap er wel van in kunnen zien krijg ik ook wel eens een schaapachtige blik toegeworpen. Dan moet ik de grap gaan uitleggen en ja, daar wordt een grap doorgaans niet beter van.


Zomaar een greep uit het type vragen wat we hier zoal te voortduren krijgen. Gelukkig is dat ook wat mijn werkdag keer op keer weer de moeite waard maakt. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd zullen we dan maar zeggen.

Het gras van de buren

Heb jij je ook wel eens afgevraagd waarom voor jou altijd alles moeilijker is dan voor een ander? Waarom bij een ander alles van een leien dakje loopt terwijl jij zo je best doet en het dan vaak niet eens voor elkaar krijgt? Het lijkt wel alsof ze geen spat werk hoeven te verrichten en alles hen aan komt waaien.

Waarom heeft een ander nooit wallen onder zijn ogen na een nachtje doorhalen? En waarom heeft die klasgenoot die altijd feest viert en nooit wat doet wel een voldoende, maar jij niet? Waarom heeft die ene collega nooit een kater na een avondje flink stappen?

Ik zal je een geheimpje verklappen. Weetje waarom? Omdat degene zonder de wallen eigenlijk wel gewoon geslapen heeft. Omdat die klasgenoot die jij nooit wat ziet doen eigenlijk meteen de boeken induikt als hij thuis komt van school en die collega zonder kater? Tja, die is op zo'n stapavond, meestal de bob. Daarom dus.

Mensen zijn erg goed in het selectief vertellen van de waarheid, of er wordt zelfs keihard over gelogen. Het duurde even voordat ik het zelf door had maar mensen zijn lang niet altijd eerlijk over wat er gaande is. De vuile was buiten hangen? Ben je gek! Eerst zorgvuldig schoon boenen! Met de waarheid nemen we het niet zo nauw, want wat gaat het de buurman aan wat jou gebeurd?

Tja, dat gras van de buren hè? Het lijkt inderdaad wel een stuk groener. Gelukkig weet ik dat het alleen maar een gunstige lichtval is en kan ik weer lekker genieten van mijn eigen stukje gras.

Hiep hiep...

Hoera. Ik was (weer) jarig. In tegenstelling tot de meeste andere mensen maak je mij er niet heel erg gelukkig mee om hier al te lang bij stil te staan. Het is niet zo zeer omdat ik weer een jaar ouder ben, ik word per slot van rekening dagelijks een dag ouder en ben daar inmiddels redelijk aan gewend, maar meer omdat ik dan geacht word om 'gezellig' mijn verjaardag te vieren. Wat gebeurd er eigenlijk als ik mijn verjaardag liever niet vier?

Het antwoord op die vraag is erg simpel, dan regelt mijn moeder toch gewoon dat het huis helemaal vol zit? Ik was al een paar maanden systematisch (dan vergeet je niet per ongeluk iemand) aan iedereen aan het vertellen dat ik mijn verjaardag niet zou vieren omdat ik uitgerekend die dag de hele dag aan het werk zou zijn. (Ja, ik vond het ook heel vervelend.) Toch belde een week van tevoren een goede vriendin van de familie, of de vrijdag voor mijn verjaardag schikte.

Nu is 'nee' zeggen is niet de sterkste kant van mijn moeder en dus was de eerste visite een feit. Toen mijn zus en zwager hoorden dat ik toch wel mijn verjaardag zou 'vieren' waren zij natuurlijk ook van de partij, en ook mijn broer en zijn gezin besloten prompt om op vrijdag hun opwachting te maken. Als klap op de vuurpijl belden ook mijn schoonouders nog in de loop van de week, je raad het al, of vrijdag uit kwam.

Dus daar zat ik dan, op vrijdagavond met een glimlach vastgeschroefd op mijn gezicht, gezellig mijn verjaardag te vieren. Tja, wat zal ik erover zeggen? Je wordt maar één keer 23... toch?

Het praktisch nut van Microsoft

Vandaag is het 29 januari. Dat is je wellicht ontgaan. Het zou mij zijn ontgaan, ware het niet dat Microsoft Outlook mij vanmorgen bij het opstarten van mijn computer waarschuwde dat het vandaag precies drie jaar geleden is dat ik een relatie kreeg met mijn toekomstige man. Het is een dag waar ik me elk jaar op verheug om het vervolgens als het eenmaal zover is, weer te vergeten.

Gelukkig gaat deze dag nooit ongemerkt voorbij omdat mijn wederhelft wel van de data en het onthouden daarvan is. Daar waar ik mijn computer nodig heb om alles te onthouden (zijn verjaardag, de datum dat we elkaar ontmoet hebben, datum dat hij mij ten huwelijk vroeg en dan heb ik het nog niet eens over de verjaardagen van de schoonfamilie) lijkt hij een feilloos (biologisch) klokje te hebben dat schijnbaar precies weet wanneer er een bijzondere datum nadert.

Ook vandaag is hij het niet vergeten. Bij terugkomst op het werk blijkt hij een prachtige bos gele tulpen voor me te hebben gekocht. Wat lief, hij heeft onthouden dat ik van gele bloemen houd. Natuurlijk vraag ik hem eerst met een schaapachtig gezicht waarom hij bloemen heeft gehaald, want die waarschuwing van Microsoft Outlook? Tja, die was ik allang weer vergeten.

Lieve Xipper

Vandaag is het precies een jaar geleden, we stellen het alweer 365 dagen zonder jou. Inmiddels heb ik geleerd om vooral aan de mooie dingen terug te denken, dus in plaats van me die rotte week vorig jaar te herinneren (en herbeleven) wil ik het hebben over een aantal leuke dingen die we samen hebben meegemaakt. Zo herinner ik me je liever.

Je liep zo grappig, alsof je altijd dronken was en eigenlijk niet zo goed wist waar je naartoe wilde. Zo zwalkte je door het huis. Nog grappiger werd dat als je een versnelling omhoog ging. Dan hoorden we een hoop lawaai (jou nagels op het pakket) gevolgd door een crash (je was dan ergens tegenaan gerend) en dan een verontwaardigde miauw. Alsof je probeerde te zeggen: 'Maar ik wilde langs de bank/stoel/tafel/deur/muur' (streep weg wat niet van toepassing)

Wat ik ook zo leuk vond was dat je het verschil tussen de auto's die het pad op kwamen rijden herkende. Kwamen mijn ouders thuis, dan stond je bij de deur. Kwam Mascha thuis, dan stond je bij de deur. Kwam ik thuis, dan stond je ook voor mij klaar. Maar als mijn broer het pad op kwam rijden, dan ging je je snel verstoppen. Niet omdat je zo'n hekel had aan Dave hoor, maar vooral omdat bij hem twee kleine kinderen hoorden. En kleine kinderen? Daar moest je niets van hebben. Dus lag je onder je mandje te wachten tot ze weer weg gingen en werd je heel chagrijnig als ze het waagden om je te komen aaien. Zelfs als ze je eten kwamen brengen raakte je het principieel niet aan, om het natuurlijk aan te vallen als ze eenmaal de deur uit waren. Want eigenlijk had jij altijd wel honger.

Ik had ooit een boekje van garfield, De waarheid over katten. Daarin stond dat: "De lekkerste plek voor een kat om te gaan liggen, is daar waar jij net wilde gaan zitten." Dat gold voor jou ook maar dan vooral bij één specifiek persoon: Mijn vader. Als mijn vader ergens wilde gaan zitten trok je soms zelfs een sprintje om hem voor te zijn en hem dan aan te kijken met een blik die zei: "Sorry, wilde jij hier gaan zitten?" Mijn vader zocht dan maar een ander plekje uit, want jou kreeg hij niet zomaar meer van de bank.

Als laatste wil ik het verhaal vertellen dat we voor het eerst bij de dierenarts kwamen voor je overgewicht. Je woog dik over de 10 kg en het was mooi geweest (je paste overigens ook niet echt meer in je reismandje, vooral dat deed het hem). Bij de dierenarts waren ze gek met je, je was immers een indrukwekkende kater met het karakter van een mak lammetje. De dierenarts assistente aaide je terwijl ze ons uitlegde wat we moesten doen. Aan het eind van het verhaal richtte ze zich op jou met de enthousiaste mededeling dat ze wat voor je had. Ze dook onder in een kast en rolde een speelgoed balletje naar je toe. Je volgde het met je ogen tot het tegen je buik (moeilijk te missen in die tijd) aanrolde en je haar vragend aankeek: "Ja, en wat moet ik hier precies mee?"

Ik heb wel honderd van dit soort verhalen, weetjes en rare dingen over je te vertellen. Ik deel ze nog regelmatig met iedereen die er maar naar luisteren wil (of niet) en dat zal ik ook zeker blijven doen. Want jou vergeet ik nooit meer, niet na een jaar, niet na 10 jaar en aan het eind van mijn eigen leven weet ik het nog steeds: Jij bent een bijzonder dier. Er zit een kamertje in mijn hart en die is van jou.


Voor altijd.


Chell <3

Goede Voornemens 2011

Een onderdeel van mijn goede voornemen was om deze post op 1 januari te schrijven en meteen te posten. Even voor de duidelijkheid, dat is dus niet gelukt. Dat is geen reden tot paniek, maar wat mij betreft wel een goede reden om dit jaar te laten beginnen op 10 januari. En ach, wat maakt die nul nu eigenlijk uit he?

Vorig jaar had ik een vijftal goede voornemens die je (om zeer uiteen lopende redenen) dit jaar geen van allen in mijn lijstje zal terug vinden. Dit jaar blijft de teller steken op slechts drie stuks. Dit is niet omdat ik zo tevreden ben met mezelf en er niet meer kan verzinnen, maar eerder omdat ik dit jaar een serieuze poging ga doen om ze echt alle drie uit te voeren. Dit (mini)voornemen -met groots effect- ontbrak altijd in voorgaande lijstjes.

En dan nu, het moment waar u allen op gewacht heeft: Chell's goede voornemens v2011

Zondag = Wandeldag
Met dit voornemen ben ik stiekem toch gewoon op 1 januari begonnen en heb ik (tot nu toe) keurig volgehouden. Ja, ja, ik ben al twee keer op zondag ruim een uur wezen wandelen. Reden van dit voornemen? Ik beweeg te weinig en hoewel ik het voor mijn figuur (nog) niet hoef te doen vind ik bewegen eigenlijk toch wel een essentieel onderdeel van mijn leven. Sinds 1 januari ben ik dan ook eerlijk tegen mezelf: die sprintjes die ik dagelijks van de ene trein naar de andere trein trek, dat is geen vorm van topsport. Dat is, simpelweg, de trein willen halen.

Dit jaar haal ik mijn P
De meest uitdagende uit mijn lijstje waar ik gewoon voor de volle 100% voor zal gaan. Ik ben ten slotte inmiddels oud genoeg om mezelf eens goed aan te pakken en te weten wat ik wil. Ik wil gewoon in Augustus mijn P op zak hebben. TJAKKA!!

Meer (af)schrijven
Ik schrijf meer weblogs dan hier uiteindelijk op 'lood om oud ijzer' verschijnt. Meestal schrijf ik dan het begin en maak ik het gewoon niet af. Ik neem me dan voor om het 'deze week af te schrijven', maar tegen de tijd dat ik het afgeschreven heb is het niet actueel genoeg meer en verdwijnt het stuk in de (digitale) prullenbak. Dit jaar wordt dat anders. Mijn uiteindelijke streven is om elke week een stuk te schrijven en ook te publiceren. Alvast veel plezier ermee.


Ik ben trots op mezelf. Dit jaar heb ik drie prachtige (en vooral serieuze) voornemens om uit te voeren. En hoe het af gaat lopen? tja, een jaartje meelezen dan maar he?