In het juiste Perspectief

We denken altijd dat we heel wat zijn. Wij, mensen, staan bovenaan de voedselketen. Een voedselketen die we zelf hebben bedacht en waarbij we helemaal zijn uitgegaan van onze superioriteit. We beschouwen onszelf als een grootmacht om rekening mee te houden, we zijn per slot van rekening de intelligentste diersoort op onze planeet.

En inderdaad, de evolutie heeft voor ons niet eens helemaal verkeert uitgepakt. Wij hebben namelijk (relatief gezien) het grootste brein uit het dierenrijk. Dit voordeel is dan ook wel meteen het enige voordeel wat we hebben meegekregen van de evolutie. Dat is maar goed ook, want stel je voor dat we ook nog eens scherpe tanden en klauwen hadden gehad. Dan was er al helemaal geen redden aan meer geweest voor planeet Aarde.

Toch kan ik me uren vermaken door na te denken over hoe klein en onbelangrijk we wellicht zijn. Ik stel me dan voor dat we niet meer zijn dan mieren en dat er ergens wezens zijn die naar ons kijken en helemaal niets van ons begrijpen. Ze bestuderen ons leven, zoals wij dat doen bij dieren en proberen te ontdekken wat we precies doen en misschien wel belangrijker: Waarom?

Nu kan ik je vertellen, zelfs wij zelf weten niet altijd waarom we iets doen. Waarom stappen we bijvoorbeeld 's ochtends massaal in rare metalen dozen en bewegen we ons met zijn allen via dezelfde vaste routes richting dezelfde plaatsen? En nog gekker: Als we ons al op die plaatsen bevinden dan stappen we in die rare metalen dozen om weer naar een andere 'verzamelplaats' te gaan. Wat zijn wij eigenlijk voor rare wezens?

Natuurlijk kan je dit ook weer uit een heel ander perspectief zien. Wat als wij hetzelfde zijn voor die grotere wezens als mieren zijn voor ons: een plaag. Ik beeld me dan in hoe ik op een dag mijn dagelijkse boodschappen doe in de Albert Heijn en opeens het dak eraf getrokken wordt. Voordat ik goed en wel in de gaten heb wat er aan de hand is wordt er kokend heet water naar binnen gegooid en wordt het dak er weer netjes opgezet. Waarom ik dit beeld krijg? Dit is precies wat mijn moeder met mierennesten doet. Als ze er één vind kookt ze water en giet ze dat naar binnen, met alle gevolgen van dien.

Dat iemand het dak van de Albert Heijn eraf zou trekken om kokend water naar binnen te gieten is natuurlijk niet erg realistisch, maar als je de vergelijking doortrekt naar welbekende natuurrampen dan is het opeens niet meer geheel ondenkbaar. Per slot van rekening hebben wij de verklaringen voor natuurrampen zelf verzonnen op basis van wat wij waar nemen. Net als die voedselketen uit het begin van dit weblog.

En zo is het cirkeltje weer rond. Want natuurlijk weten wij wel dat we 's ochtends in de auto stappen om via onze vaste route naar ons werk te gaan. Natuurlijk begrijpen wij wel dat het absurd is om bang te zijn dat iemand het dak van de Albert Heijn aftrekt. En natuurrampen? allemaal logisch verklaarbaar. Toch?

Inderdaad, vanuit ons perspectief hebben we alles toch maar mooi verklaard!