Ik hou ervan om te denken dat ik alles inmiddels heb gezien en dat niets mij nog kan verbazen. Ik werk per slot van rekening op een tankstation en maak de raarste dingen mee. Maar ik loop duidelijk nog niet lang genoeg op de universiteit rond. Ik weet niet wat het is met de mensen daar, maar ik rol van de ene verbazing in de andere. Vandaag een stukje over de wat ik graag het toppunt van bureaucratie noem: De pakbon om readers af te mogen halen.
De TU Delft heeft een werkelijk prachtig systeem om te zorgen dat studenten vooral niet teveel geld hoeven uit te geven aan boeken. In plaats dat je meerdere boeken moet kopen waaruit je slechts één hoofdstuk nodig hebt voor je studie stellen veel docenten readers samen met daarin alle stof die je nodig hebt. Deze readers kan je bestellen via de website en gratis laten bezorgen op het service punt van een faculteit naar keuze. Als je bestelling is aangekomen op het door jou gekozen service punt krijg je per mail een pakbon, waarmee je de readers af kan halen.
Nu dacht ik slim te zijn en print tegoed te sparen door met de pakbon op mijn I-pad naar het service punt te gaan. Helaas, de mevrouw achter de balie vertelt me dat ze hem echt uitgeprint nodig had omdat ze één of andere streepjes code moest scannen bij inname. Okay, leuk geprobeerd. Toch maar opzoek naar een printer om die pakbon te printen.
Nu heeft de TU Delft sinds vorig jaar ook nog eens super handige 'Follow me' printers die op elke faculteit staan. Als je wil printen dan kan je eenmalig je computer op het netwerk zetten en daarna kan je op elke printer in het gebouw printen. Omdat ik het voor elkaar heb gekregen om al het hele jaar niet op mijn eigen faculteit te printen moet ik eerst mijn laptop op het netwerk zien te krijgen. 3 browsers en een hoop irritaties later heb ik het dan eindelijk voor elkaar. De pakbon staat op een willekeurige printer op me te wachten en ik sluit mijn laptop af.
Met mijn campus kaart log ik in op de dichtstbijzijnde printer, druk op printen en ... er gebeurt niets. Een rood lampje knippert mij vrolijk tegemoet. Het scherm informeert mij dat de zwarte inkt van deze printer op is. Gelukkig is het systeem verandert en kan ik nu op elke willekeurige printer printen. Op naar de volgende printer dus. Vol goede moed log ik in op een printer die in de volgende hal staat, maar als ik wil gaan printen blijkt mijn pakbon inmiddels uit de print lijst te zijn verdwenen.
Het is dat ik van mijn moeder heb geleerd dat vloeken niets oplost en bovendien niet erg damesachtig overkomt, anders had ik nu wel geweten wat ik wilde zeggen. Mijn laptop komt weer tevoorschijn en ik wacht een tikje ongeduldig tot hij zover is dat ik de pakbon nog een keer naar de printer kan sturen. Daarna verdwijnt mijn laptop weer in mijn tas en log ik in op de tweede printer. Dit keer kan ik gelukkig wel printen.
Het is inmiddels ruim 20 minuten later en ik meld me weer bij het service punt. Ja, het duurt even, maar dan heb je ook wat. Ik overhandig de mevrouw die mij net heeft weggestuurd om te printen de pakbon en neem mijn readers in ontvangst. Als ik me om wil draaien zie ik mijn met bloed, zweet en tranen (van frustratie wel te verstaan) pakbon zo, zonder gescand te worden in de vuilnisbak verdwijnen.
Als ik wegloop vraag ik me af waarom iemand die schijnbaar zo'n hekel heeft aan studenten in godsnaam op een universiteit is gaan werken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten